Ruimte. Jaargang 1

[p. 124]

Psalm van nieuw geluk

Ik ben U ontvlucht,
gelijk de damp het water ontvlucht,
die toch is van het water,
en lijk het water zelf.

Ik had met U geleefd
in de wachtzalen der spoorhallen,
en in de heimelijkheid der lichtlooze treinen
had ik Uw zachte handen gezoend.

Maar in den zomer heb ik het ouderlijk huis verlaten,
voor den weemoed der Brugsche kanalen,
en het precieuse vallen der kralen
uit het snoer,
in den witten schoot van mijn lief.

Ik heb de wegen der landen gekend,
de polderdorpen die men ziet,
- anecdotisch en lief -,
van af den dijk,
lijk de vele strofen van een simpel lied.

Werd ik hoogmoedig?
Hoe viel de klare spiegel van geluk
aan stuk?
Wat vroeger was de zachte boter
op het brood van 't leven
werd ransig en zuur.
Welke haan kraaide
op een ongeweten angstwekkend' uur?

Toen ben ik weergekeerd naar U,
lijk de damp weerkeert naar het water -
- o de kleine kristallen; mijn wil en gevoel -
boven den verstillenden zang van den moor.

Toen gij in mij waart, en ik in U;
- de wereld is het voedende protoplasma rond God -
toen was mijn hert onder Uwe omhelzing
een stad vol mooie vrouwen en muziek.

Ik wist door lijden nu mijn ziel te zijn
het zoutkristal dat voedt de wereld,
en zeven zuivre kleuren geeft in zonneschijn.

Marnix GYSEN