Ruimte. Jaargang 1

[p. 62]

Lied van de vrede

Kanongebulder en straatgezang.
In 'n vuile stadsregen fiets ik door de straten,
helder in 't licht van de schitterende uitstalramen.
Gelaten
doe ik onverpoosd m'n fietsschel gaan,
en kronkel ik tussen soldaten,
bourgeois en parvenu's
onder glimmende paraplu's
als uitgespreide vlerken van vledermuizen.
Tegen de gevels van de huizen
in de halve duisternis, mat
van 't regenwalmen
slaan de golvende galmen
uit het tumult van de vredevierende stad.

Op de grote mart,
onder bengalese verlichting van de katedraaltoren,
en de elektriese lampions
van het kiosk, getemperd door neteldoeken regen,
speelt de muziek van het tweede lansiers
marseillaisen en brabançonne's,
meegezongen
met vervrongen
mond door 'n oude patriot
naast me, met groenomrande
brokkeltanden.

O de psyche van dat volk te voelen
in de regenavend. Hoor het juichen,
hoor het joelen!
en 't klapperen van de natte vlaggen langs de gevels.
De nooit rustende psyche van dat volk staat bloot
en massaal als 'n grazende koe,
die maalt en herkauwt, nooit moe
de wijde wei verslindend poot voor poot.
De oproerige psyche van dat volk hangt boven
en in de stad,
maar in de zijsteeg die ik binnenzwenk
en waar het ruikt naar ammoniak,
komen de kreten verdoven
en zit het weer in z'n dageliks pak.

[p. 63]

 

M'n schel blijft rustig

 

en ik word door de laatste straten gewiegd

 

op het stille druipen van de regen

 

- hitteverdrijvende betting

 

op deze straten -

 

en 't monotone ruisen van de ketting.

 

 

 

Nu is de laatste lantaren voorbijgeschoven.

 

Vòòr me ligt de landelike weg.

 

Nog even komt gerekt bazuingeschal

 

kreunend verdoven,

 

en ver klokkegelui sterft weg

 

als de klank van 'n vingertik tegen kristal.

 

Nog even klinkt in m'n oor de stem

 

van het oudje met de groene tanden.

 

 

 

Vòòr me ligt de landelike weg,

 

niet zichtbaar in de zwarte korelanden,

 

niet hoorbaar in het vreedzaam ruisen van de regen.

 

M'n hand die schelt haakt soms in de doornen van 'n heg.

 

 

 

Ik voel de weg,

 

geleid door 't licht - als uit de duimpjessprook -

 

onder de tinnen

 

van 'n verwijderd dorpskasteel...

 

't Is leeg. 't Is goed. Is 't niets hier niet zoveel...

 

zoveel...

 

En schellend fiets ik de vrede binnen...

 

 

 

G. BURSSENS