Ruimte. Jaargang 1

[p. 16]

Uit: de boodschap

I

Als over mijn hoofd
de zware eskadronnen gaan:
door luisterende nachten loopt
hun tocht
met omwonden banieren -
Moeder, mijn heilige,
vul gij mijn lamp
met olie
vers en overvloedig.

Als in de lichtende dag
mijn droom staat gedicht,
sluitsteen in het gewelf
van zingende bogen:
plechtig ruist mijn aarde -
Moeder, mijn heilige,
vouw gij mijn handen
en leer me nog
dit kindergebed.

Als ik word opgeroepen
voor de tocht van waagnis,
als de werver gaat van deur tot deur
en vreemde handen stoppen
het brood in mijn ransel -
Moeder, mijn heilige,
terwijl mijn hart al is onder de scharen,
laat stil uw hart nog
kloppen aan het mijn.

Als ik schildwacht sta
op hete barrikaden:
zwart de rode vanen in de nacht,
in mijn ogen
de rosse gloed van puinbrand -
Moeder, mijn heilige,
geef uw gelaat aan de man
naar wie ik mikkend
mijn roer richt!

[p. 17]

II

Omdat wij gevoeld hebben
Gods adem
liefderijk waaiende om ons heen,
en langs hoofd en leest,
kozend volmaken,
het glijden van zijn handen!

Wij zullen staan
verheerlikt!
En beven
om de schoonheid van lijf en leen,
omhangen met licht,
doorgloeid van levende doorschijnbaarheid.

Verrukking zal van ons uitgaan:
Schuldeloos bekoren!
Onze begeerten schrijden naar mekaar,
blinden, naar de vervulling van het licht
dat openvloeit in het ontmoeten.

III

Het eerste ontwaken na bruiloftsreis:
bruiloftsreis zingt door de mens!

Aan slaapzware wimpers
illuminatie van steden
verloren draaiend in de nacht.
In wijde pupillen
gouden verglooiën van middaglanden.

ontwakende handen
vinden mekaar.

Verre klokken ronken
alle talen
en alle muziek -
vreugdeglans van volle fanfaren,
schemeringsweemoed van doedelzakken.

ontwakende lippen
vinden mekaar.

[p. 18]

 

Over korenvelden loopt

 

maagdelike zonnelach.

 

Papavers smelten hun rood in de dauw.

 

Duizend vogelen verborgen

 

orgelen morgenverheugen.

 

Ooft bloost in kandelaberkruinen.

 

 

 

Gevonden handen,

 

gevonden lippen.

 

Langs witte wegen strooien

 

vroege zondagskinderen

 

geluk van anemoonblauwe ogen.

 

 

 

De mens ontwaakt.

IV

De oude gewaden

zijn afgelegd.

De frisse vaandels

staan strak

in de morgen.

Aartsengelen

klaroenen

de nieuwe dag.

Wie het mes van zijn haat
sleep op zijn handpalm,
ingaan zal hij tot zijn vijand
en reiken zijn mond tot de zoen!
Wie ging naar verdrukten
en droeg vertedering in zijn hart,
hij vordert hen op tot de opstand,
die brandt het teken der gezalfden
op het voorhoofd
van de kinderen der verborgenheden!

Strak staan

de vaandels in de morgen.

Aartsengelen

roeren de trom.

De jonge Karavanen

zetten aan.

Wies MOENS

Uit ‘De Boodschap’, een bundel gedichten, uit te geven door ^‘De Sikkel’