Het Roode Zeil. Jaargang 1

[p. 159]

De zwerver

I

Van rondom aangrijnsde hem het ik.

Want de bergen, die in vermetelen sprong stormliepen op de ruimte, om die met beurtlings roekelooze en schroomvallige figuren te beelden tot dag en tot nacht; de bergen, die de lichtlansen braken van zon en maan en ze smeedden tot vloeiend pantserstaal over hun gore huid; de bergen, ruig en verbitterd, omdat ze nooit gansch zouden vermogen hun gierige heerschappij te voeren over dien dag, die wel broos, maar zeer wéérspannig en over dien nacht, die soepel en veerkrachtig als elastiek, zich telkens aan hun woekerenden greep wisten te ontwringen, die bergen was hij gaan zien als de verstarde echo van zijn eigen oude, groof-weerbarstige ziel.

Taai en pezig groeide deze overtuiging tot onverdraaglijkheid, maar tevens wist hij zich bestendigd, onsterflijk.

Hij kon gaan, maar ontelbare malen nog zou de maan zich slijpen tot volle munt, rijp en rond in giftige spelonk van wolken, éer hij het laatste huis aan den kronkelweg, de bonte herberg, voor goed achter zich liet. Ten slotte gebeurde dat; de avond walmde, een pad worstelde, de man klom. En als goedkeuring ondervond hij de woorden, die een knaap, slenterend langs een loerende steilte, luidde door de fijne kalmte:

[p. 160]

‘Zwerver, zeeën ademen achter dit norsch gebied.’ Brokkelig waagde zijn oude stem: ‘De stad?’... Toen stortte de jongen, een zwaluwend kruis, vóoròver. - De stad! De zwerver trok voort, prevelde zijn gedachten na, een rozenkrans.

II

Zòò was het einde van den dag: 't wanklen van een rooden danser; de avond rijpte, werd wit en rond; duister wies uit avondlijke nissen tot een enormen blauwen bal; waarover nachts gestrakte schedel wentelde en gréép. Vruchtbaarheid tierde: sappen, barstend van teelkracht, slopen uit alle vliezen en drenkten het beluste lijf der nacht. Heiligend zegel hechtte zich aan lucht: gedreven-zilver-stempel van de maan.

De zwerver sliep, sterk en droomloos.

Eindeloos was den volgenden dag zijn tocht, nadat hij van een laatsten, feilen top zijn bergen, wapprend in den jongen mistmorgen, gegroet had... Bergen, die luide vesten bouwt uit zon en steen; zijn dagen sneedt uit goud, zijn nachten uit zwart fluweel!

Maar tegen avond, plots en verrassend, zag hij de stad, waarboven in een gelen lichtmist hing, als een gedeukte lampion, het perkamenten doodshoofd van de maan.

III

De stad was het andere, het niet-ik.
Eén duizelend tumult van leven, wentelend.
Hij dook onder, spoelde mêe, stroom-óp, stroom-àf.
Menschen, lichten, kleuren, menschen...

Henny Marsman.