Het Roode Zeil. Jaargang 1

[p. 79]

Betoovering

Zwarte vlamme die danst om me,
al vleiend kronkelen,
al vonkelen
van zwarte diamanten.
Eén roode vuurtulp
de mondkarbonkel
die glimt en dwijnt
in de lange vliegende vlammen.

Ambervlamme, gordel om me,
zoenzoete gloed
mijn vleesch langs;
warme wijkende glijdende zijde
vol reuk van fruit en kruiderij;
koortsige vlamme,
vlammende wingerd
me omprangend en vlijmende dringend
tot de geheimste vreezige vezels
van 't zwijmende vleesch.
Mijn hart, een zwarte kool in 't vuur
tot uit zijn doove dood
het wonder barst, het barnend leven

[p. 80]

 

het leven van zijn leven;

 

puur vuur in 't vuur,

 

een brokkel smeltend glorend goud

 

in aureool van gensterend licht;

 

verteerd, vergaande 't kent

 

zijn opperst' heerlijkheid.

 

 

 

Weeldevlamme, levensvlamme

 

waar 'k in zie totdat mijn oogen

 

verdrogen...

 

- mijn zinnen als brave kindren komen

 

en stille zijn en luistren

 

naar 't schoonste vertelsel dat er is...

 

Maar achter mij, van heel, héel ver

 

is hij genaderd.

 

En 'k weet niet wie ik 't meest beminne thans:

 

hem, hij die me schenkt de goddelijkste ervaring

 

of u, gij die geroepen hebt

 

en wekt.

edmond van offel.