Het Roode Zeil. Jaargang 1

[p. 63]

Verzen uit ‘De Modderen Man’

De dag is moede en stil, en de uren gaan verbleeken.
Waarom dan zijt gij niet als de andren heen-gegaan?
Ik zal niet meer tot u de wankle woorden spreken
dan 'k tot de hope van uw zustren heb gedaan...

- Gij blijft; gij legt uw witte hand op mijnen schouder...
Helaas, de dag is blank omdat hij duistren moet;
en mijn gelaat is schoon misschien, dewijl het ouder,
dewijl het hooploos-ouder weet mijn wrang gemoed...

Ga heen, voor mijn gesmeek gaat schroeien aan uw smeeken;
voor mijn ervaren vaalt ten schroom van uw gelaat...
- De dag is moede en stil, en de uren gaan verbleeken,
en mijn gelaat verbleekt 'wijl gij noei heen en gaat.

[p. 64]

 

Zij ligt te bedde 'lijk ik lig te bedde;

 

ze is wachtend, trage en vragend, 'lijk ik wacht;

 

- o naakte wake aan ongenaakb're wedden! -

 

en tusschen bei de blinde en doove nacht.

 

 

 

Tusschen ons bei, misschien, de wijdste zeeën

 

in 't wijlen van een wijdingloozen tijd;

 

- al breekt door ons de branding van de weeën

 

die beide' ons binden in der eeuwigheid.

 

 

 

't Verbod van God, misschien, tusschen ons beiden,

 

of, morgen reeds, in beider harte rouw.

 

- Maar wéten, zat van liefde of ziek van beiden,

 

dat ik de Man ben, vrouwe, en gij de Vrouw.

 

 

[p. 65]

 

Ik wete dat ge ontwaken zult, dewijl ik wake;

 

ik weet dat van mijn kommeren gij vreezen zult,

 

en dat gij van de bitterheden die ik smake

 

u-zelf met tranen vult.

 

 

 

Ik weet dat, waar mijn vreugde 't eischte, gij zoudt lijden,

 

en gij zult buigen, zelfs waar 'k niet uw meester ben;

 

en dat ge in uwe duistre schamelheid zult beiden

 

tot ik uw schoonheid schen.

 

 

 

Aldus zult ge in uw eêlst bezit de ellende boeten

 

dat ik van u alleen mijn innigst zijn ontvang,

 

en 'k u mijns wezens vollen bloei zal vragen moeten,

 

mijn trots uw smaad ten dank.

 

 

 

Maar, waar 'k in u alleen de vruchten van mijn leven,

 

mijn nobel dyëment alleen aan u mag zien:

 

daar zult ge in smarten slechts me uw maagden-schoonheid biên

 

en, slechts vernietigd, vreugde geven...

Karel van de Woestyne.