De roemrugtige Haagsche faam, of de nieuwe Amsterdamsche fonteyn



[pagina 63]
Vryagie tusschen Oene en Klaartje.
Stem: Molenaar waar zynje zakken. DOove Klaertje niet ver van Naerden, Wiert gevryt van Oenen, hy hielt 't Meysje zo in waarden, Niemant mogt haer zoenen, hy riep stadig waer hy kwam, klaertje dat is 'er mijn zoeste Lam, Ja het waer zijn hakje, zijn Tabakjen, Nooyt wierd hy op 't Meysje gram. Hy kogt haer veel mooje dingen, Als hy naer Stee ging varen; Parelspelden en Gouweringen, ô! 't Was al voor Klaeren, Somtijds brogt hy haer ook mee, heyligmaker, en dan weer Thee, 't Waer al voor zijn hakje, zijn Tabakjen, 't Meysje dat was 'er mee te vree. Maer doen hy begon te praten, of zy met hem wou Trouwen, Soo sprak zy maet dat zal ik laten, En wel wagt voor houwen, Bloet! wat keek die arme knegt, om dat hy zoo wierd afgeregt, En dat van zijn hakje, zijn Tabakjen, Het kwam by me keel te slegt. Hy vroeg haer zoo meenig werven Wat heb ik tog bedreven, dat ik u zal moeten derven, Wilt my eens reden geven, Ben ik u te plomp van leen, Is mijn Troony niet wel besneen, Spreek maer op mijn hakje, Mijn Tabakjen, Anders zo ben ik niet te vreen. Dog het kon hem weynig baeten, Klaertje die ging vertrekken, En heeft hem alleen gelaten, Ach! riep hy is het gekken, Hy zwol gelijk een Pad van spyt, Vloekte en raesde op die meyt, Sprak ik ben mijn hakje, mijn Tabakjen, Nu wis voor al me leeven kwyt.