De roemrugtige Haagsche faam, of de nieuwe Amsterdamsche fonteyn
(1721)–Anoniem Roemrugtige Haagsche faam, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 37]
| |
Stem: Voor de deur van myn gemoet.
Jonkman.
MEt verlof mijn Engelin,
Koom ik tot u nader treden,
Geheel verwonnen al van de Min,
die met zijn schigte mijn heeft geraekt,
Dat deze Boezem als AEtna blaekt,
En gy alleenig zyt die mijn:
Kunt genezen mijn droeve pijn.
Dogter.
Dwaeze Minnaer heb ik u,
Niet al meenigmaal voor deezen,
Gezeyt dat ik 'er de Liefde schuw,
Vermits ik zie hoe meenig Maagd:
Te laat het Trouwgeval beklaegd,
Want zy te los en onbedagt,
Hooren na des Minnaers klagt.
Jonkman.
Mijn Lief het is geen losheyt, neen,
Terwyl de Goden het ons gebieden,
Wat vreugde vind een Mensch alleen,
daer is geen ding dat leeven voeld
of alles na het Paeren doeld;
Ja het wildste dier in 't wout,
Soekt een Ega daar hy mee trouwt.
De Visjes in de zilvere Stroom,
Leven als gepaerde Lieden:
Men vind geen Voogelen op de Boom,
Of elk met zijn 's gelyke paerd,
waerom zyt gy dan zo ontaerd,
dat gy de zuyvere Min belagt,
En het Trouw-geval veragt.
Dogter.
Ik veragt het Trouwen niet:
maer dat al te los begonnen,
Brengt ons in lydloos verdriet,
Veel
| |
[pagina 38]
| |
Minnaers zijn van Liefde blind,
Haer Eede ligter gelyk de wind,
die s'Morgens lief uyt het Westen waeyd,
En s'Avonds weer na het Noorden draeyd.
Jonkman.
Kroondraegster van mijn ziel ik zweer
By Jovis, en zijn Blixem straelen:
by Son en Maen, dat ik veel eer:
Mijn eyge leeven verkorten zal:
Als u te hoonen: ik zweer by al
de Starren die men schijnen siet
U te hoeden voor zwaer verdriet.
Dogter.
Is uwe Liefde tot mijn zoo groot,
Wilt'er in volstandig blyven,
Ik zal u Minnen tot 'er dood.
Jonkman.
En diene waer dat ik kan,
Neemt deze Diamand ring an,
die ik u schenk,
o schoone Vrouw,
Tot bevesting van onze Trouw.
|
|