De roemrugtige Haagsche faam, of de nieuwe Amsterdamsche fonteyn
(1721)–Anoniem Roemrugtige Haagsche faam, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 29]
| |
Op een nieuwe Voys.
IK leg zomtyds geheele nagten,
In fantesyen en gedagte:
En beklage mijn misdaet,
Ik overpeys myn goede dagen;
die ik eerst niet konde draegen,
Maer nu is 't te laet geklaegt.
Hoe kan het fortuyn zo verkeren,
Hoe kan den tijd den menschen leren,
had ik dat wat eer bedagt,
ik had mijn Studie waer genomen:
Ik waer niet in de kryg gekome,
Daer ik nu ben ingebragt.
Ik woude mijn niet laten rade,
Maer nu is het veel te spade,
Ik was te logt en los van zin,
En wat Professer of Regenten,
of wat mijn ouders mijn inprenten,
Ik sloeg het alles in de wind.
Ik liet Disput of Argumente,
Voor Professoren of Prezidente,
My dogt 't was 'er maer wiltsank,
Mijn hooft stont mijn niet tot studeren,
Maer tot meest zuipen in pocheren,
Was ik het aldermeest gezint.
Ik hiel van suipen en van zwieren,
Meer als van boeken en papieren,
Ik had den bruy van pen en ink,
Waer zijn mijn zinnen of Orlasen,
dat bleef in kannen en in glazen,
Mijn beste troost was op de drank
Op 't lest heeft my het weeldrig leven,
Uyt de scholen uyt gedreven,
En tot in den dienst gebragt
maer nu vervloek ik die gedagten,
die my uyt de Studie bragten,
Maer nu is 't te laet beklaegt.
| |
[pagina 30]
| |
Vier stuyvers daegs dat is mijn rente,
mijn huys dat is een linne tente,
mijn bedde stroy dat zomtmyds stinkt,
mijn rock is laeken en de deken,
de knapsak onder 't hooft gestelt,
dat is mijn hooft peuluw
Mijn kleeren zijn heel dun versleten,
Van binnen wit van luyse en neten,
Mijn broek zit niet als lap op lap,
Mijn grove hembden ende dassen,
Draeg ik ses weken sonder wassen,
en zomtyds nog geen aen 't gat.
Op schildwagt staen en exerceeren,
en zomtyds dag en nagt marseren,
Sonder gelt en sonder brood,
En van de heete zon verbraaden,
Met kruyt en loot zeer zwaer beladen,
zomtyds benout tot in der dood.
Nu wort ik gestoten en geslagen,
Ik moet mijn lyf en leven wagen,
tot vegten moet ik zijn gereet,
En om te stormen op de wallen,
Daer armen en beenen vallen,
Of het mijn lief is ofte leet.
Bleek van aenschijn schief van beenen,
Mijn jongen glans die is verdweenen,
Door de armoe die ik ley,
Waer ik mijn keere wil ofte wende,
Ik vind mijn rondom in elende,
En verdriet aen alle zy.
Voor alle mijn goede dagen,
moet ik snaphaen en patroon tas dragen,
Nu ly ik armoey ende smert:
en in plaets van eenen mantel,
draeg ik een qua knapsak of ransel,
dat leven valt my veel te hart
Dat mijn ouders of mijn vrinde,
Die dogters die mijn eerst beminde,
my eens zagen in deze staet,
Wel zy en zouden my niet kennen:
dat ik zo verandert bennen,
Sedert dat ik wier Soldaet.
Wie zal ik nu mijn droefheijt klagen,
My dunkt het zijn verdiende plage,
ik heb mijn zelver daer in gebragt,
Ik moet mijn daer in passienteeren,
Ik hoop het zal nog eens verkeren,
Als ik maer den tijd verwagt.
Wel Mars hoe bitter zijn u vrugten,
wat doet gy menig jonk hart sugten,
met u getuyg en u gesang,
| |
[pagina 31]
| |
want al u trommen en trompetten,
Dat zijn maer stricken ende netten
waer gy de jonkheyt mede plaegt.
Oorlof Studente en jong gesellen,
als gy hoordt van den Oorlog vertellen,
stelt daer op u zinne niet:
maer hebt het liever te geloven,
Als het zelver te beproeven,
want het best is maer verdriet.
|
|