Roeping. Jaargang 38

[p. 519]

Henk van Kerkwijk
Gedichten

Ik werp m'n stem tegen de zondvloed in en
ondemocratisch word ik uitverkoren
ik weet, ook ik kwam nergens vandaan
ik heb m'n eerste ogen versleten
in niet te noemen straten ver van
't asfalt, een moestmetalen ruiker
voor meisjes die dialectisch blozen

maar ik werp m'n stem tegen de wind
waar is de wind van de velden
kom waai m'n oren schoon

jullie hebt niet verloren, nog
voel ik de stenen aan m'n huid
kom wind waai
waai zuiver of je de zee hebt schoon-
geveegd, waai wier
rook klanken voor m'n oren
en voor m'n ogen
hoor je m'n stem wind
waai wind
ik ga de nachthanden buiten vragen
‘waai wind’, waai een storm
over m'n ogen

o dat ik zien kon en
nooit vergeten (de momenten
zonder tafelkleed)

[p. 520]

 

kille lampen van verdriet werpen

 

verstrekkende schaduwen over m'n schouders

 

wegwijzers naar de tabaksplanten

 

in m'n achtertuin, de zekerheden

 

die men mij verwijten moet

 

 

 

ik heb een stopsein gegeven en

 

bij de politie gesolliciteerd

 

verder kun je niet gaan

 

 

 

en nu aan het strand van de aanpassing

 

waarachter de zee slurpend lacht

 

stamp ik stille dagen uit de grond

 

geef me stille stille dagen want stilte

 

is geen zuiverheid, goddank.

 

ik moet me op m'n gemak kunnen voelen

 

om het water te ontmoeten en te leven

 

bij de gratie van de gladde regen

 

 

 

sans ideal, maar ook sans rancune

 

staan de woorden in mij op

[p. 521]

 

ik heb god nooit gevraagd om een roeping

 

toch heb ik pijn

 

wanneer de wind tintelt

 

toch verlangen m'n vingers

 

als de stad zich zwart tegen de horizon schreeuwt

 

hij bestaat niet

 

ik heb hem niets gevraagd

 

 

 

ik heb nooit gewenst in gebed te profeteren

 

toch verwijt ik m'n woorden hun leegheid

 

alsof ik wenste dat ik werkelijk iets gezegd had

 

 

 

maar boven de zon

 

regeert de stad nog steeds z'n rouwrand om de aarde

 

 

 

ik vang m'n antwoord aan:

 

Met innige deelneming