Roeping. Jaargang 38

[p. 507]

Jose Boyens
Gedichten

Regen

Ik ben de aarde en jij bent de regen.
Wij zijn zeer om elkaar begaan.
Jij komt mij altijd zachter tegen,
treedt buiten de oevers van je baan
om mij maar nooit te zwaar te wegen,
je druppels mikroskopisch uit te zeven.
Ik laat je stil begaan.

Houd al mijn poriën wijd ontsloten,
drink heel je wezen met mijn zwarte aarde in,
bewaar je overvloed voor later, in mijn sloten.
En lig dan bevend volgegoten
- de hemel is gevuld met regen tot de nok -.
En zorg dat jij genoeg bewaarde
Want daarvoor ben ik aarde.

[p. 508]

Bijna genesis

De nevels wikkelen zich langzaam
uit de bossen,
windsels gestilde adem
van de nacht,
die met de toegewezen boom
een maantijd lang
het abel spel pietà hebben gespeeld.

De hanen wachten aandachtig
tot hun minuut gekomen is.

En ik bid profaan links en rechts
voor het koperen koren op mijn molen,
voor de kinderlijke staart
van mijn ezel,
die bijna bewust wil gaan leven.

[p. 509]

Avond

De zon spint zich in:
ons rest een kokon
van ontredderd wolkvlas,
later luchtig over de hekel gehaald.

Ik klim naar de tinnen
van mijn antenne
en zie tevreden
hoe alle dingen
hun naturelkleur krijgen:

het groen wordt groen
de boom beschermheer
en ik

ik wil subliem met iemand spelen
ik wil teder zijn

[p. 510]

Landschap op Sicilië

De olijven hebben vandaag
meelij met zichzelf,
het gras voelt zich afgeleefd
en klaagt over kleurverlies

en de zwerfstenen
uit het atelier van de bergen
- een gift van de kunstenaar
aan dit horizontaal museum -
achten zich hoogbejaard.

Uiteraard
doen de cipressen elegisch.

En ik
die deze dag getekend had
voor het feestelijke leven

ga pieus langs de kant van de weg staan
en laat de begrafenis van dit landschap
voorbij trekken.

Na afloop vind ik mijn voetstap niet terug.
Mijn enkels blijven verwonderd
in de aarde staan
en Dafne probeert
tot denken te komen
moeizaam, als een boom.