Roeping. Jaargang 38

[p. 388]

Jacques Hamelink

Verhuizing

Het buikziek huis van een seizoen
dat geurde naar hooi en goudkoorts
is nu leeg nog zwetend en hevig vroeg
en laat rokend van onraad

maar voorgoed
komt de mens woedend uit zijn onbewoonbare schelp
ruikt de holle ijzeren ochtend

en snel
speer met een stenen punt
reikt de koude hem naar het hart.

[p. 389]

Dampkring

In de aardse stilte terwijl een paddestoelvormige wolk
het versteend onweer geluidloos aangroeit
wordt haastig aan onbewoonbare woningen gebouwd

waarom is onbekend: wet noch orde merkbaar
schaarse plantengroei
gebrek aan zuurstof belemmert het ademhalen
een duizeling draagt soms eeuwenver

de mens kan niet spreken van stilzwijgen
wankel in zijn veel te groot hoofd tast hij vergeefs
naar een gedachte hiertegenover.

[p. 390]

Winter

De vroege slagvelden groen en koper eenmaal leeg -
hun oogst in reusachtige aarden kelders geborgen -
huist een giftmenger die dodekop zaait in het water
en wordt de ijzeren wereld verraderlijk door roest toegedekt

en de mens telkens aan leven of dood onderhevig
die nu warmte kent en kou de eetbare planten de jachttijd
het kringsgewijs verloop van stromen in metaal aan de moederschoot
hij verpoost nog een ogenblik op het toppunt
van de middag en ziet juichend en zwijgend de legers

in het donker verwoest hij terloops de lege spiegel, de dag is bikkelhard.
zilver en zwart roept dan de winter. het gaat beginnen
steenkool wordt weer plantengroei de verstarde boom een vlaag zonnewarmte
de grond weer aarde de nacht duisternis het vlees woord

vurig ademend ook al wordt hij soms snel door de angst geledigd
spreekt daarop de mens in sneeuwblind vertrouwen heldere wartaal.

[p. 391]

Onweer

Telkens peilen passers het universum
in vurige coitus liggen hemel en aarde verstrengeld
en uit hun ongedwongen ontmoeting vlaagt het vuur
dat anders alleen de moeder doet schreeuwen die haar kind baart

onweer leert de aardkorst met blauwe vlerken van regen spreken
meet met zevenmijlslaarzen de wereldruimte
daarin de mens geschrokken in zijn hol
niet meer dan een speling van krachten
korrel stofgoud in een bodemloze hand

onophoudelijk in de krijten tekening laat een man
met waaiende manen de bliksem ontspringen
uit zijn vingertoppen worden rivierlopen aan het licht gebracht
door het bergland der wolken trekt Thor
de verbolgen donderaar die de leien van alle kerktorens breekt

maar zon loopt storm tegen de regenboog in het zwarte westen
vulkanen stilte smeden onafgebroken hun sterrebeelden
en nachtelijk reeds laat de aarde een hoopvolle straaljager los.