Roeping. Jaargang 38

[p. 305]

[Nummer 7]

Huub Oosterhuis

Gaandeweg

Ik heb nooit gezegd liefste
heb nooit het vuur gestort
dat mijn lichaam ontstijgen
mijn mond uitslaan wou.

Heb nooit gezegd: nu,
en dat ene gedaan waar-
toe ik gebouwd ben. drijf ik
dan op de wind waarheen
onbestemde gedachte?
man zonder zoon.

Ik zal nooit jouw haar
losmaken, jouw ogen
zien ontstaan, je lichaam
opgraven uit de lucht en
eeuwig maken, ik ben
onvindbaar, wel hier of
daar, maar overal nergens.

Ik heb eens god gezegd.
nooit gezien. geleefd
alsof het kon, ben heviger
door alles heengegaan
dan liefde doet, mijn bloed
zegt dat ik nog besta.

[p. 306]

 

Gaandeweg vreemd geworden

 

korst geworden, onkwetsbaar

 

en o god aldoende

 

het leven afgeleerd,

 

die minste droom verloren:

 

zomaar eigen te zijn -

 

voor altijd zo geboren

 

en nooit uitgewist worden,

 

zo niet om aan te horen

 

spiegelnaakt sta ik voor jou.

 

 

 

Zeg niet liefste ik zou

 

dood zaaien en niet durven

 

kijken wie je bent. ik denk dat

 

verspild worden ook leven doet

 

het is al meer gebeurd

 

mensen, haastig opbrandend -

 

naar hun god toe gescheurd.

[p. 307]

Twee mensen

Zij leven nog. dat zijn
woorden, steen mag weten
wat leven is, geen mens.
die vlucht in zee bij storm
stervend van dorst, die doet
zomaar, het onmogelijke,
spreekt en is onuitsprekelijk
onverstaanbaar. zij was
geen mens, zij deed meer,
was alle mensen. Een oogwenk
duurde haar licht en hij
ging open, werd nieuw, werd
uit zijn hoofd weggezogen
als een leugen. en landschappen
later, als een woestijn,
werd hij in licht veranderd
in bomen. werd hij al
haar dingen, haar gebroken
wereld bijna geheeld.
werd zij hem onverdeeld.

[p. 308]

2

 

Een woord lang, dan jaren

 

anders worden, vermoeden

 

waarom, hoe het gebeurt

 

en niet kunnen betalen

 

wat leven vraagt. de koortsige

 

stem in dromen verward

 

doet wat hij kan, het hete

 

lichaam schudt zich leeg

 

wil ontwaken en naakt zijn

 

herkend worden, en is

 

onder vreemden bedolven,

 

vochtige mond die kust

 

en bijt, vochtige woning.

 

o liefde, zon in zand

 

begraven? en niet weten

 

hoe men zich houden moet.

 

domweg doen wat de aarde

 

doet, opslijten, elkaar

 

sterven en volbracht worden

 

zonder verweer, zomaar.

[p. 309]

3

 

Met geen dood af te kopen

 

is mens worden. spelenderwijs

 

in het onderste woud

 

van de wereld en onder de

 

brandende ovens van de zee

 

belanden zij, onhoorbaar

 

weggevloeid, bijna niets

 

bijna stofgoud geworden -

 

hoe heten zij hier?

 

Handen achter de wagen

 

gespannen, voeten die

 

niet lopen dan waar de ander

 

gaan wil. zo oog geworden,

 

stoel bij het raam, gewoon

 

kinderen zien, elkander.

 

dag zeggen, lachen. de dag

 

eten, alles verwachten.

 

zij leven nog, de woorden

 

doen nergens toe, nooit.

 

Zaad in de grond gestrooid.