Roeping. Jaargang 38

[p. 219]

Joop van Breemen

Japans silhouet

Rood is de hemel en het zwaard kleurt rood,
altijd weer dit spel van bloed en dood,
geen Fuyi zal ik zien, geen tempel ooit betreden,
mijn fatum: dat ik door ieder word gemeden.

Geen wroeging heb ik om mijn daden, mij schiep
de meesterhand uit stof die grondloos sliep.
Telkens als ik sterf wordt alles duister,
bloesems welken, blad staakt zijn gefluister.

Schurk ben ik, bandiet zonder geweten,
steeds door het zwaard uiteengereten.
Noem mij hard, mijn meester is onzegbaar wreder:
hij speelt zijn wet - ik ben de overtreder.

[p. 220]

Die mij het naast is

Sinds ik naast haar mijn plaats heb ingenomen,
zie ik haar verschijning als een dagelijks herlevend wonder:
smalgesneden beeltenis met nauwelijks spoor van moederschap,
stem die de zwaarte der dingen spelenderwijs overrompelt.

Zij, lichtvoetige, openbaarde mij de bron der ingewijden
voor ik vleugels vormen kon om naar een mythe te ontkomen,
zij is de stenen tafel uit een zeer oud testament,
vertrouwde sleutel tot ontoegankelijke schrifturen.

Sluitstuk van mijn leven is zij, kleinste omega der vrouwen;
steeds wanneer ik in haar ogen tracht te lezen,
vergeet ik omhulling en oorsprong aan dieper gronden
van een wezen dat als bloemkelk zich ontvouwde.

[p. 221]

Gedicht

Geef hartstocht geen naam
laat de liefde slapen
in het bed met de donkere lichamen
der geliefden
roer niets meer aan

als je duizeling voorbijgaat
koorddanser zul je blijven vallen
in iedere hoeve zul je wonen
in de dorre bladeren
de gedempte herfsten
de vervallen kastelen
in de uitgemergelde gezichten van
steeds wisselende vreemdelingen

als je duizeling aan stukken breekt
zullen de sterren oprukken door je lichaam
zal de maan je slaan met blindheid
zal alleen nog het water misschien je misprijzend
verbergen en in elk geval
zal de woedende regen je met zijn splinters
doorzeven

[p. 222]

 

als je duizeling voorbijgaat

 

zal je leven aan stukken breken

 

zal de zon zich tegen je keren

 

zul je huilend over de eindeloze laagvlakte

 

temidden van wolven tegen de sneeuw beschutting zoeken

 

en zal het vuur de looier zijn van elk verlangen

 

 

 

koorddanser

 

een dode boom zul je aanbidden

 

en blikseminslag -

 

 

 

geef hartstocht geen naam

 

vannacht laat de liefde slapen

 

in het bed met de diepe lichamen

 

der geliefden en

 

roer niets meer aan.