Roeping. Jaargang 38

[p. 203]

José Boyens
Gedichten

Gemeenschap der heiligen

‘Niets is immers werkelijk belangrijk.
‘Niets is er immers werkelijk belangrijk.
Zelfs te kennelijke eenzaamheid niet
omdat elk samenzijn
maar een tijdelijke kwijtschelding is
van de oorspronkelijke staat,
omdat...’

Niets is belangrijk
voor wie geen warmte kan afstaan.

Daarom ben ik hoffelijk
voor een intieme keukenlepel,
de twee melkemmers
met hun vegetatieve boerenknecht
die het er altijd goedsmoeds
van genomen hebben,
mijn schildpad Socrates
die met zijn leren schedel
niet alles kan begrijpen.

Elk wezen is onvervangbaar
zeggen de chassidisten.

Daarom glimlachen wij
bemoedigend naar elkaar.

[p. 204]

Avondzon

(indirekt)

De ruit van de overkant
is van top tot teen oranje gebrand

en zet mij, zittend
op de vereiste breedtegraad,

(maar aanvankelijk onwillig)
geducht in het zonnetje.

Vanaf mijn plaats denk ik ontroerd
hoe de alma mater zelfs indirekt

zorgzaam is voor mij.
- Ik draai helemaal bij.

[p. 205]

Ongeloof en revolutie

De zon geeft
natuurwetenschappelijk
zachtzinnig te kennen
dat ze zich een nacht lang
zal terugtrekken.

En mijn ongeloof
in de afzijdigheid
van mijn bezorgde warmtebron
zal er op den duur
aan moeten geloven.

Niet dan nadat wij expliciet
hebben verklaard
overwegende bezwaren te maken
tegen de gang van zaken
in het heelal.

Maar wellicht is ons verweer
even vergeefs
als de driftige revolutie van de merel
in de groenste gelagkamer
van de kastanje.

[p. 206]

De zeven werken

Dit is een hermetische tijd,
dicht voor verdriet
en haar vele familieleden

dus uiteraard gesloten
voor de woorden
die gehurkt afwachten
buiten de stadspoort.

Tot deze langzaam draait
buiten zichzelf van welkom:
ik mag hen weer verzorgen,
voedsel geven,
toedekken met het gedicht.

Daar komen ook de verwanten,
van nature in de rouw.

Immers bij het verdriet
wordt pas het leven definitief.