Roeping. Jaargang 38

[p. 113]

[Nummer 3]

Henk van Kerkwijk
Gedichten

of we onszelf ook vergeven
dat we geboren zijn
en koperpoetsen de koperen zon

of we de maan ook verwijten
zijn witheid en in onze withuid
verbleken tot in de dansvloer

of is geen woord en in het water
staan wij onszelf van top tot teen
te verrijken

ook de dagen zijn gekomen
voorbij 't petit trianon
en lodewijk de 15e is gestorven

al rookte hij niet

*

ik ben een leven vol
onuitputtelijk spreken
veroordeeld als Assisi
te staan voor het vee

[p. 114]

 

de koele kathedralen

 

hebben zich met de daken

 

van de hemel afgedekt

 

 

 

ik ben zwartbeschadigd

 

over mij zwelt het dek van de avond z'n geluidloosheid

 

kermend van stilte wil ik m'n hoofd begraven

 

(maar er is geen graniet daar voor m'n grafsteen)

 

langs mij dwalen nachtvlinders

 

snippers van het papier dat ik eens tot het dragen van woorden verdoemde

 

 

 

de gele gordijnen worden gesloten

 

jij grijs colbert, jij bleek gezicht

 

hij staart naar mij, maar sluit z'n ogen af

 

de vrouw die achter in de kamer zat

 

doet oppassend het boek dicht

 

gereed zijn zij voor hun plichtsvervulling

 

 

 

weet je niet dat je gordijnen oranje moeten zijn

 

weet je niet dat 't oranje naar binnen snikt

 

wanneer ze voor je staat in tergend blauw

 

wanneer je uren ondergaat in blijheid

[p. 115]

 

een witte nachtjapon, een oude vrouw

 

buigt zich voorover als een schimmige nachtschade

 

achter 't gedoofde venster

 

haar in de steek gelaten borsten streven naar niets

 

haar grijze haren die vet zijn geworden tranenweek

 

wat ligt er voor haar? een doodsbericht?

 

wanneer is haar man gestorven?

 

in de laatste oorlog? in een toekomstige?

 

is haar man dood? of, waar zijn de kinderen? (maar ook

 

 

 

(maar ook: ze heeft uien schoongemaakt

 

buigt zich over de gootsteen

 

en bij het kijken in de beursberichten

 

wist ze de ogen af)

 

dat is het laatste wat ik zie

 

ze veegt haar ogen af

 

dan word ik weggebeten door een strak stenen hoek

 

 

 

ik heb haastloos voortgaand

 

het leven ontdekt

 

ik zet m'n stappen

 

in de huid van de slapende stad

 

ze gaat er niet kapot aan

 

daar is ze te dik voor

[p. 116]

 

Ik zou nooit voor de muren van Jericho kunnen staan

 

nooit zeven dagen dezelfde passen kunnen maken

 

nooit hanteren de trompet

 

nooit zwaaien m'n lans

 

en overtuigd zijn

 

de zaak is goed

 

wij volk

 

de zaak is goed

 

uitverkoren wij

 

laat de muren vallen

 

maar nee, m'n zevendagswoorden

 

laat de muren vallen

 

maar ik loop niet stil en zwijgend

 

laat de muren vallen

 

val

 

val godverdomme

[p. 117]

 

er is een eenzame mismaakte bijgekomen

 

in de tuin tussen de reseda dwergen

 

waar de bomen hun groen verraden

 

de onzuivere brandmerken in lood schaduwen

 

een zonderling met zilveren bochel

 

 

 

er is een kleine god gestorven

 

in ons te dicht bevolkt familiepantheon

 

van louter ongelouterde christussen

 

in de vensterbank, met dorens,

 

vaak door de kat omgegooid

 

 

 

met de verstoten kat

 

schreeuwt een kobold naar de wolken

 

die niet luisterende rafels aan de nachtbemel

 

de pestleegte die niet lek te prikken is

 

met onze gothische encyclieken

 

ik sterf een zomer onder stadsverlichting