Roeping. Jaargang 38

[p. 77]

J.W. Schulte Nordholt

De eenheid des levens

Tegenover ons ligt -
sommigen zeggen een stad op een berg,
anderen denken een duif -
de eenheid des levens, maar
de doorgangen daar naar toe
zijn niet doorzichtig, er ligt
tussen ons en dat eeuwige licht
een landschap dat diep is en wreed,
waarin verborgen is
het onmenselijke geheim
dat ons verenigt en scheidt
en andere mensen maakt.

voor Henk Berkhof

[p. 78]

Dageraad

Met brokken van ontroering in de krop
koeren de duiven, maar de hanen kraaien
helder tegen de morgensterren op,
de bomen staan vaarwel, vaarwel te zwaaien
met groene zakdoeken. Het meisje maan
loopt blozend door de blauwe tuinderijen
naar huis toe, en een nieuwe dag breekt aan,
zoals een kind dat opkijkt uit zijn schreien.

Aan elke wimper hangt een witte traan,
en elke traan behelst een dageraad,
met elke een zon, een wolk, een horizon,
huizen en bomen en een kleine straat,
elke een heelal als voor het eerst ontstaan,
alsof God er nog nauwelijks mee begon.

[p. 79]

Pinksteren

Het regent met de schittering van regen
alsof er glinsterende glazen steden
glanzende uit de wilde hemel vallen,
het regent met de adem van het licht
verdeeld in zoveel duizend zilveren tongen,
het regent wit en driftig Pinkstervuur.

Wiekslag van engelenvleugels slaat door straten,
veegt langs de ramen, breekt de huizen binnen,
een radeloze overvloed van liefde
jaagt als een sneeuwstorm in de open harten
en een ontzaggelijk godzalig zingen
breekt het omhulsel van de nacht uiteen.