Roeping. Jaargang 38

[p. 18]

Pierre Kemp

Als het licht zingt

Als je de helft van deze bloem ruikt,
ruik je de andere helft van de zon.
Of gaan in je neusgaten de sterrebeelden
niet rond?
Waar heb je dan je gezicht verstuikt?
Waar blijven de hijgende weelden
van je mond?
Ben je dan niet meer dan die kleine jongen
daar naast zijn vader vragend in de lucht,
waarom het licht komt aangezongen
en hoe de bloesem wordt een vrucht?

Himself

Er is een Land-van-niets-gebeurd
en een Rijk-van-niets-verkleurd,
daar zitten de bomen op groene stoelen
aan elkanders bladeren te voelen.
Zij wachten op iets. Een dochter? Een zoon?
Er moet iets komen, het is al na.
Daar staan zij op. Misschien een toon?

Het is niemand minder dan P.K.

[p. 19]

Leedvermaak

Een jonge vrouw loopt rond een bloem te schreeuwen
het leed, dat zij van anderen heeft gehoord.
Of al de bloemen samen er om geeuwen,
heeft haar nog nooit gestoord.
Niet alle bloemen delen in die eer,
hun aangedaan om een jonge heer.

Mens-schemering

Terwijl ik dit schijnbaar naar de rijmen schrijf,
beschouw ik het aardse continu-bedrijf
van welkende bloemen en vallende blaren
in de nooit slapende natuur.
Ik strijk eens over mijn wenkbrauwharen
en vraag aan mijn neus: Wat is mijn uur?
Voorlopig treur ik nog om het verloren plezier
van mijn oud mannelijk dier.

[p. 20]

Passanten

Hij loopt zo van der jas en van der broek
en zijn gelaat kijkt uit een pocket-book.
dat van zijn dagen is bijeengegaard.
Hij is geschoren en zijn van der baard
verblijft nu in een linietje van haren,
dat onder de brug van zijn neus komt doorgevaren
en stilstaat voor een meisje dat haar front
er even om fronst tot rond haar verveelde mond.

Schijngestalten

Waar een ledig een licht wordt, ben ik attent
en ga ik er met mijn korte dichterbenen naar toe.
Onderweg kijk ik op de tijd, hoe laat het gebeurt
en al naar de omgeving zich verkleurd,
verklaar ik: dat dit nu DIT is en ik niet moe
zal worden te bedichten
de schijngestalten van deze ledigen en lichten.