Roeping. Jaargang 37

[p. 729]

Louis de Bourbon
Gedichten

Laatst verlangen

Ik trek een lijn - het is de horizon
ik snijd een cirkel - het is haar gelaat
ik hoor de avond ruisen, zee die stranden slaat
en ik zie: ginds in het westen wordt de zon vermoord.

Dan veeg ik lijn en cirkel uit:
het vlammend rood waarmee de dag besluit
is 't bloed waarin mijn laatst verlangen ligt gesmoord.

Onverklaarbaar

Wacht mij hier nog een taak nu 't leven
op slag van te eindigen staat?
bleef een woord ongezegd, ongeschreven
een klacht om het hemels verraad?

Als een stervende tak aan een boom een
plek schaduw kan zijn waar de zon
haar heerszuchtige stralen doet stromen
volzomers op 't dorrend gazon -

Zo wil ik hier tenslotte gewagen,
schoon bedrogen, verraden, verguisd,
van een onverklaarbaar geluk dat bij vlagen
mijn donker bestaan heeft gekruist -.

[p. 730]

Dies curriculum

Uit mijn ogen die ik open sluipen
de schimmen van mijn laatste droom - Nog kruipen
spinnen tussen rimpels van het gebloemd gordijn -
de oude spiegel antwoordt me met blikken van venijn
om andermaal een dag van onrust en van pijn -
en in 't grauwe, tintenloze licht
tikt de pendule traag haar litanie van plicht -
en na een kort moment van uitzichtloos verzet
herneemt ook het hart zijn alledaagse tred. -

Dan treedt, ordelijk gedrild, de ganse stoet
van al wat ik die dag weer schijnen moet
de kamer in met jas en hoed.

Een ogenblik schaften aan 't hemels zenith
dan draven Helios' paarden weer voort
geen macht heeft ooit wezenlijk hun route verstoord,
zelfs Phaëton, de lichtdragende, niet.

De middag is oeverloos, geen begin en geen eind
soms broeit er een vuur dat ons schroeit
òf de wolken verbergen een zon die verkwijnt -
geen bloem is ooit 's middags ontbloeid.

[p. 731]

 

Namiddag, die dagelijkse sleur naar 't dal

 

waar allengs weer de nachtschaduw groeit -

 

tussen schemer en schemer onherroepelijk verval

 

waartoe de droes onzer dagen vervloeit.

 

 

 

Nanoen, gespeend van élan, van geweld,

 

middagmaaltijd van boter en brood

 

met slaatje huzaren en een eitje gepeld

 

en siësta's hof grenst niet aan 't moeras van de dood.

Soms dwaalt, als in de dagen van weleer,
een gloed van elpenbeen of parlemoer
door de verlaten tuinen van mijn avonduur -
een enkele, enkele keer hurk ik weer bij het vuur
en roep de schimmen op van wie niet wederkomen:
vrouwen, trots en teder, heiligen en niet te tomen
helden; minnaressen, onweerstaanbaar als in wilde dromen -
maar 't schemeren duistert; langs de grauwe muur
slaapt tijlloos, en klimop en 't donkere klaverzuur -
een vleermuis vlerkt, gejaagd, over 't zilveren meer
voor eeuwig uitgewist de dromen van weleer.