Roeping. Jaargang 37

[p. 649]

Peter Brüning
Gedichten

slapen in het zand
wakker worden in het water
met de vissen die ik niet mag.

ademend in de eerste morgen
hengelen zij naar genade
haak ik naar het verschroeide land
waar ik vuur in de heuvels ben

brandend pad onder de voeten
van de vrouwen uit het dorp:
op hun hoofd dragen zij de zon
die zich krijsend grafwaarts spoedt

maar de ongeboren kinderen in hun schoot
slapen als schildpadeieren in het warme zand
hebben geen weet van het ademend water
van de vissen die ik niet mag.

[p. 650]

 

dwazer

 

dan het licht dat ik verfoei

 

gedraag ik mij

 

in haar wild en onherbergzaam landschap

 

 

 

draag

 

heuvels en heidens vuur

 

naar de valse goden

 

die twisten

 

over haar donker bloed.

In memoriam matris

ben je ontslapen in zuiverder licht
of werd het alleen maar zwart
voor je ogen. ik weet het niet
en ook de aarde die in je keel
is blijven steken weet het niet.
maar misschien adem je voorgoed
in de woorden van dit lied.