Roeping. Jaargang 37

[p. 505]

[Nummer 9]

Adriaan Morriën

Poging tot verzoening

Soms kost een wandeling de grootste moeite:
mijn voeten weigeren de dienst, ik zou ze moeten
ranselen, mijn ogen vrezen 't licht
en mijn gehoor sluit zich voor die geluiden af.

Ik kan alleen nog liggen als een steen waarop de regen valt,
een boek waarvan de wind de bladeren beweegt.
De wereld wordt een bodem, mijn gevoel verlamt,
maar oppervlakkig want diep in mij woedt een ramp.

Ik ben de barende en de geborene,
de levenshonger en het doodsverlangen.
Die tegenstrijdigheid moet ik verzoenen.
En daarom kost een wandeling de grootste moeite.

[p. 506]

Reden van bestaan

Het sneeuwt
leeuwenroeden
en leeuwinnenscheden:
de hemel wordt niet moede
ze te sneeuwen.

De aarde wordt ontvangen
en gedekt om ook niet langer
alleen te hoeven
handelen.

Er ligt zoveel sneeuwsel
van beiderlei kunne
dat ik beef van vreugde
en kinderliefde.

Er is zoveel reden
te blijven leven
dat ook wij leven zullen.

Vlok maar raak!

Wees vandaag
niet radeloos
moeder vader!

Wees vandaag
niet moedeloos
moeder vader!

[p. 507]

Herfst en winter

Bomen ontbladeren in de wind
en gaandeweg wordt aan de aarde
geboden zich tot op de bodem
te ontbloten.

De hemel trekt er voordeel van:
blauwe percelen stromen leeg,
nog door geen nieuw geslacht bewoond,
nadat het oude is vervreemd.

Windstilte: onvermogen
om aarde
en hemel met elkaar te
verhogen.

Schroom, na verwijdering
en overspel,
om aan elkanders vel
te komen.

Eerste sneeuwvlokken:
witte voetstappen in een vreemde
omgeving, dwarrelende schreeuw,
een beter uitzicht op de eigen leegte.

[p. 508]

Licht

Ik lig verlamd van denken aan het leven:
ik kan de harde kern van 't licht niet breken
en wegen vinden in de stilte van de zon.
't Heelal is ongegrond en mijn gevoel is hol.

't Geluid verwijdert zich van mijn gehoor,
mijn blikken keren tot mijn oog terug,
mijn tong blijft eenzaam op de bodem van mijn mond,
ik heb geen spijsvertering voor de tijd.

Toch leef ik vlakbij het geheim.
Elke beweging die ik doe
kan het ontdekken, ieder woord
heeft in beginsel kracht het uit te drukken.

Al mijn gedachten zijn ervan doortrokken.
Mijn bloed ijlt door mijn onderwereld
alsof het in mijn vezels is te zoeken.
Ik heb mijzelf aan zon en licht verloren.

[p. 509]

Bedauwde aarde

O! alles wat zich gelukkig of ongelukkig
schuilhoudt in de groene nevels van de dageraad!
In de nevels van de nacht
is het morgenrood nog niet ontwaakt
of reeds gaapt de hond van verveling.
Er zijn evenveel vogels als bladeren in het bos.

's Nachts wanneer ik aan de poëzie denk
kan ik onmogelijk slapen.
Water van de dageraad,
overspoel de woorden nog niet!
- Straks vind je ze op straat,
zodra je naar je vrienden gaat:
Tussen de wijde droeve hemel en alles wat zwelt
en zucht ontstaat het wonder der bedauwde aarde.

MAX JACOB

[p. 510]

De verlofganger

De weerwolf is overal:
op het langverwachte gezicht,
in het verlangen waarmee men wacht,
in de dwingende vogeltrek,
onder de voorgewende rust;
de weerwolf die elk van ons dient
zonder dat iemand hem dankt,
in het huis dat wij hebben gebouwd
ondanks de hoofdpijn van de wind;
o! als zijn verborgen schim
ronduit bekennen zou
dat hij de dienaar is van de Dood,
zou er een grens zijn van onze angst.
Maar de woestijn werd grenzeloos.

Jong paard met dampende manen

Wat ben je mooi, lente, paard
dat de hemel met je manen bezaait,
het riet met schuim bedekt.
In je borst is ruimte voor alle liefde:
van de blanke dame uit Afrika
tot aan Magdalena voor de spiegel,
strijdende afgod, peinzende bevalligheid.

RENE CHAR