Roeping. Jaargang 37

[p. 409]

Ben Wolken

Voor Einstein

Hoe gering is de spanwijdte van mijn omarming
gemeten naar de jaren.

Huis van mijn handen
je leek alles te vatten
maar je bent een lege hoek
een blinde gevel.

Mijn liefde weegt zoveel jaar
zo veel misschien
maar in een oogwenk is de
wereld leeggedronken.

Hoeveel ik omvat
ik kan niet lopen.

Eén machtige
houdt de tijd in zijn hand besloten
wij kloppen tegen de knokkels
maar er valt alleen zand
tussen de vingers door.

[p. 410]

Eenmaal

Eenmaal is er een strand
waar de drift in de zandkorrels breekt,
op de paradoxale streep
die zee is en land.

Men zal er gaan zoals men stil moet staan,
er is rust voor wie naar rust hongert,
en een zeer bewuste slaap,
men zal er leven zoals men sterven moet.

*

ik houd te veel dromen achter de hand
wegens de harde huizen
waarin de bakstenen gezichten staan.

de jaargetijden kwetsen die niet
en om niet als eeuwig gekwetste
tussen het steen te staan, moet ik wel

weghouden het dronken draaiorgel
weghouden met cementen hand
weghouden met gods medeweten

in een oprecht gebed
dat spoedig mos over die ogen groeit
de enige kiem van droom op steen

[p. 411]

Zangeres

Haar stem wordt gewiegd door violen
het is een zwaan op de golven
een dichte droom in het moederland
een ster in de avond

op de takken van de violen
siddert de bloem van de stem
alles wordt waar wat zij zingt

het is een kind in een zeer zacht bed
haar verlangen is maan geworden

in de omarming van de violen
levert de stem zich bruid
zij is porseleinen kracht

de violen duren het langste
gewelven na de bidstond
maar hun kleur is veranderd
en als zij onzichtbaar geworden zijn

leeft weer de stem
zij wiegt niet meer
zij is een tuin met eeuwige bomen
in de ogen van levenden.