Roeping. Jaargang 37

[p. 364]

Clemens Raming
Kind zijn

Kind zijn, op een lome zomerdag
de tuin inhollen, vlinders jagen
draven in een kring. dan wankelend stil-
staan: het duizelend hoofd bevlogen
met niets dan ogen

val ik uit de wereld vandaan?
wolken schudden hun vuisten
het gras vlucht in de takken
daken zetten het op een lopen

O wees gerust, aanwezigheid houdt macht
tel tot tien: daar stroomt opnieuw je naam
in het vertrouwd gelid van huis en bomen
struiken en het pad, veilig onontkomen
tot waar eenzaamheid geschreven staat
in het liefdevol gelaat

[p. 365]

 

Avondrood bestormt de daken

 

tussen de bomen stelt zich de schemering op

 

dit is het uur van ontwakende bedoelingen

 

aan-

 

sluipend

 

langs het aloude voetspoor

 

 

 

hoor jij ook

 

de stilte rondgaan

 

die nabijheid ontvoert

 

de stem die roept aan de wuifende oever

 

de stem die zwijgt in het bijterig struikgewas?

 

 

 

(de dalende arend = eenzaamheids thuiskomst)

 

 

 

langs de verlaten bosrand

 

zeult een woonwagen voort

 

op het kaderschip nacht

 

hijst speelkameraad angst

 

zijn bloedrode zeeroversvlag

[p. 366]

 

Het sterven van een dode vogel

 

is broze sneeuw van mijn ontwaken

 

 

 

in de keel het alluminium ogenblik

 

de vleugelslag van het licht op-

 

schrikkend in mijn oog

 

 

 

hoog door het woud

 

blazen de hoorns de winter

 

die heerst over zomer en winter

 

 

 

blazen het ademend ademend lichaam

 

in mijn adem verdrinkt de aarde

[p. 367]

 

Nu weer het kleurloos middaguur

 

zijn hielen licht en huiswaarts keert

 

luister hoe zacht de winterwind ritselt

 

in zijn oud en wijs vergeetboek

 

 

 

weet je nog van die koning

 

die 's nachts zo vreemd had gedroomd

 

en 's morgens in alle vroegte uitreed

 

en zijn dienaren slapend achterliet?

 

 

 

de vraag die hij vond steeg witter als rook

 

de berg die hij zag rees hoger dan woorden

 

en sprakeloos keerde hij weer in zijn paleis

 

waar men tot op heden zijn zwijgen bewaart

[p. 368]

 

Zoals

 

altijd reeds

 

ik hier woonde

 

en verborgen was

 

een landstreek van thuiskomst

 

waar herinnering tenten opricht

 

en helderder dan water

 

nabijheid stroomt

 

 

 

zoals

 

zorgeloos wuivend

 

een gebaar zonder einder

 

ik verder trok

 

 

 

bleef ik de weg door licht en donker beschenen

 

een oud legendarisch verhaal onder de mensen

 

 

 

tot van mijn voet de vogel opvloog

[p. 369]

 

De hemel schrijft blauw

 

de wrede zon

 

wil niet weten

 

hoe de vreeswekkende arend

 

krijsend rondvliegt en

 

in bloedbange kamers

 

zijn klauwen uitslaat

 

 

 

meester heeft gezegd

 

het einde is de oorlog