Roeping. Jaargang 37

[p. 326]

Fem Rutke

Ik noem je middel - zoals elke liefde

Ik noem je middel
noem je middel tot verdwijnen.
Ik noem je, mag ik?
noem je woordenloos
gebod.

Ik noem je 3,
drie lettergrepen
van moeheid
en de duw van liefde
die opwaait uit een dal van leegte.

En dan

een dek als grote stuifwolk
waarin je zinloos
met me speelt
(en ongemerkt de
zinnen komen)

Vallei
van heldere mist
en vlammen.

[p. 327]

 

Ik ken je

 

merk je

 

tatoueer je

 

de diepe tekens

 

in je borst.

 

 

 

Je borst

 

die bodem zonder boom is.

 

Alleen maar groei

 

van macht en onmacht,

 

met ons in teder wisselspel.

 

 

 

En dan nog orde,

 

niet te geven

 

 

 

en niet te nemen -

 

toch

 

te schrijven

 

in lippen van je mond van stilte.

 

 

 

O, wat mij toedenkt is

 

die stilte!

 

als hand een grootheid

 

 

 

van vergaan.

[p. 328]

Een knooppunt van leidraad

Ik heb veel
door je heen geleerd
van liefde
en haar buitenkanten.

Verwantschap van het zachte knooppunt,
ons lichaam los van onderdak.
een uitzicht
ingehouden weelde.

Het was veranderlijk
daardoor.

En dat was inzicht
in je ogen.
En dat was veel verweer
verwerend,
was meer en rechtuit
raak voor ons.

Ik heb veel door je heen geleerd
en opgevoerd op warme spitsen
en in een aandoening van schuld
een mantel aangedaan
reserve -

een slim geheim
in open ogen

- Gelukkig was een god ons voor!