Roeping. Jaargang 37

[p. 323]

Jacques Hamelink

Kentering

de nacht blindgeworden van wolken
zinken engelen in hun gouden slaap
luiden klokken een lied in voor de verdronkenen
maar gaan over anthracieten sterren hun stemmen
traag en toonloos
en zonder echo als de dood onherkenbaar

maar omdat ik donker ben
laat mij in vlammen spreken
omdat dit het eenzaamste van de nacht is
nu het kerend bloed brandt in mijn oren
en slaapslanke stemmen water hoorbaar
huiverend uit vlammen drinken

nu in dit verkeerd land
ik niet onder wolken
vergaan wil en ik mij stervend ken
en mijn graf dieper weet dan ik in bloed
ben ondergegaan,
engelen van vuur verwelken zelfs
en geen mens hoort
hoe ik als een mes uit de aarde roep, -

[p. 324]

 

sluit nu de sterren op in hun kelder

 

en bedelf mij diep in het hoog gras van vlammen

 

doof mijn bloed in wier en stilstand

 

draag mij terug in het hol vuur van elk begin

 

in de gleuven der ertsaders

 

demp mij in de lange windselen van gebaren

 

 

 

alsof ik niet alsof ik anders geboren was.

[p. 325]

Verwering

achterhaal het weerbarstig geluk
in het moerassig geheugen der regens
in de lege huizen van vertrokken jaren
spoor het op in de smalle gezichten
die aan de slapen hol zijn in het fijn
asgrijs vuur van wortels ontoereikend
en veel herinnering

het is er geweest
er waren er die het dansend wakker maakten
er waren er die het in de rotsen schreven
aan het begin voorgoed

maar achterhaal het in de verwaaide herfsten
in de groei van ijsharde strengen
in spiegels gespleten in hars gestremd
achterhaal het in de langzaam geronnen liefde
in het breukschrift der handpalmen

bewaar het in een hart dat breekt als een schelp.