Roeping. Jaargang 37

[p. 319]

Joop van Breemen

Dood van een kindertrein

Speelgoed, dit kleine uit ons voorhoofd gesneden wonder,
leeft duizend levens in het sesam van een kinderhand:
vraag niet hoe oud stoelen zijn bij het scheiden van de dag,
betreur de bazuin die tegen eigen vestingmuren werd geheven.

Ik spaar illusies in de collectebus van mijn genegenheid,
maar het blijkt steeds weer verlopen pasmunt
sinds mijn grootgeworden kindertrein gestorven is, -
gestorven in een oude jongensblouse,
ergens in stug poldergras
onder stiefmoederlijke knotwilgen.
Dagdromend zie ik soms aan verre einders
dit vreemd vertrouwde doodskleed wenken.

[p. 320]

Thuishaven

Voor de hoedster van ons kroost

Kleine jonk tussen zwaarder sampans deinend,
zo vond ik haar aan vreemde horizon op ree.
Zij met wie ik scheep ging naar onbekende verten
heeft groot wonder aan mij verricht:
strelend struikgewas het zachte meisjeslichaam
dat mij in overoude geheimen heeft gestrikt,
haar stem een bijenkorf vol dartle kinderspelen.
Zij is mijn welbeminde zieletoren geworden,
warm moederhuis vol nooitgeschouwde hartekamertjes
waar ster-verre geboorte kwam aangeklopt.
Nog dagelijks offeren haar handen
duizendvoud aan liefdegaven:
kinderstemmen als bedrijvige kriebelpootjes
beroeren kris-kras het dieptemeer van de ziel
zodra ik de wereld buitensluit.

[p. 321]

Adempauze

Hoofd, dwangbuis vol opstandige gedachten,
park, oase temidden van een onophoudlijk jachten.
Zon triangelt lichtmuziek op het water van de vijver,
wereld drilt haar hatelijke horden tot een slavencijfer.

Zwanen, glijdende graalridders in koele wederkeer,
zomerlucht schrijft vrede met een ganzeveer,
de ziel verzadigt zich aan kalme zaken:
ootmoed van het gras, schaduw van de bladerdaken...

....Stokken weer de wijzers bij het onverbiddlijk uur,
wenkt straffer heil, bezetener van duur:
tijd, gesel en afgod tegelijk. - Dag kleine vrede,
geen eeuwigheid voor dichters hier beneden.

[p. 322]

Triptiekje

Wij wandlen gedrie door de laan,
ik en mijn kleuters, mijn twee kinders:
kwettervogeltjes, lentevlinders
die de wegen van het grote wonder gaan.

Ik wandel met het wonder door de laan,
mijn kinderen koestren wolkenloze dromen.
Uit welk ver land zouden zij gekomen?
Kaarsjes zijn het bij de vlam vandaan.

Met twee zieltjes ga ik door de laan,
twee kleinen die zorgeloos lachen en spelen.
Ik kan mijzelf de waarheid niet verhelen:
zij beiden zijn voorgoed op weg gegaan.