Roeping. Jaargang 37

[p. 303]

Michel van Nieuwstadt

Wind

door vier zilveren poorten
op vier zilveren snaren
wordt de wind gedragen naar de mensen
wordt het lied gedragen naar de wind

de mens knoopt een hangmat om te rusten
de mens knoopt een speeltuig om te zingen

door twee zilveren oren
op twee zilveren vleugels
wordt het lied gedragen naar de zanger
wordt de mens gedragen naar de wind

de wind knoopt wolken om te rusten
de mens koopt een vliegtuig om te vliegen

[p. 304]

Ik de geliefdste zoon van de goden

uit water lucht en wind kan ik snijden
vele allerleikleurige prenten kan ik bouwen
vele allerleisoortige steden

mensen daarin rondlopend met gepeperde
snorren met vreemdsoortige handen en
poedelhonden, zoals u waarschijnlijk wel
kent van vergeelde engelse prenten

ik? nee ik kom daarop niet voor
wel, zo u belangstelling hebt, ziet u mij
op prenten van andere snijders
maar nooit zoals ik werkelijk ben:
geliefdste zoon bij de goden

[p. 305]

De witte olifant

ochtend: onder de hoge
zon staat de witte

olifant onder de blauwe
hemel en hij weet nog

zo weinig van de wereld
ik houd een blauwe hemel

boven hem opengevouwen
met mijn ogen

ik houd een kleine ronde
wereld van gras onder

hem opengevouwen met
mijn mond maar

spreken is doder dan
bloemen zijn doder dan

kijken is doder dan
vogels zijn doder dan

leven. tenslotte: onder
een koude maan staat

de witte olifant onder
de zwarte hemel: in

het gouden zand van
de schrijvende hand

die meer dan een leven
kan geven.

[p. 306]

Zittend in een boom

achter zoveel tragikomische maskers
kan de mens zich verbergen uit zoveel
gedoofde takken
toverend zich
een nieuwe trieste wereld waarin hij
wordt gestreeld (gestreeld en gebroken)
door de wind
en zijn vier
waanzinnige handen
bitter en zonder genezing

tantes
mummelend in de late middag
strelend poezen en langharige herinneringen

zoveel gouden zelfs zilveren draden
verspild in liefdes gedroomde naaldwerk
om de stenen uren
houten seizoenen
te vergeten
die de tijd tekent in meer en meer ringen

[p. 307]

Water

het water haastend langs de woordeloze
fonkelende enkels van het huis

overhandigend de mens:

één paar mooie witleren laarzen
één enkele korf vol rozen
één woord dodelijk en blinkend als een dolk

en de mens?
spelend met de letterlijke enkels van het water?

[p. 308]

Bergen

sneeuw gelegd op water en op
de blauwe bergen van het zwijgen

deftig zijn mijn bergen en
gesloten: zij dragen hoge witte

hoeden van sneeuw en geschenken
voor verre doden

vreugde kunnen ze niet geven
ze kunnen geen vreugde verdragen

vogels leven er niet
een mens leeft er enkele dagen

deftig zijn mijn bergen en
gesloten: ze zien hoe

het water wordt gedragen naar
de mensen

[p. 309]

Menselijke vrede

in het kleine theater van zijn handen
akteur in verheven nachtelijke kleding
speelt de mens het langvergeten spel van
oude koningen pages huzaren

tussen vele al of niet belangstellenden
in zijn zachtfluwelen poppenhuis stervend
terwijl vele al of niet gemeende tranen
worden vergoten: vergoten en vergeten