Roeping. Jaargang 37

[p. 275]

Wim Brinkman

Nu

Haast geen gedicht meer groeit tussen mijn woorden.
Wat te schrijven van de droge stilte
die langzaam het land verscheurt?

De bittere hemel geeft niets; in droom alleen
gaat haar bloed nog rond in mijn oren,
hoor ik smakkend de weide drinken.

Geen dier is zacht meer. Aan de dode dieren
stoot ik mij als aan stenen, in hun open bek
stuift zand, ook hun ogen verzanden.

Niet langer kleedt de dichter de waarheid.
Hij doet waarheid: graaft dorstig naar water
en sprekt dit uit en niets anders.

[p. 276]

O.a.

Onder andere dit is waar:
voor te velen is er te weinig,
voor de mens is de aarde gevoelloos,
in die stilte zijn mensen te veel.

Onder andere dit is waar:
men sterft aan een ellendige kanker,
aan een hart dat niet verder wil
en weinig daarin is mystiek.

En de stem wordt een zwarte vogel,
die vergeefs zijn vleugels probeert,
die water zoekt, schreeuwt en bijt
en breekbaar wordt van de kou.

Dit is onder andere wat is
en het is niet genoeg.