Roeping. Jaargang 37

[p. 273]

Martin Leopold
Klimax

De hemelse wolk, de gestadige klim naar boven.
de verbazing, verwondering der menslijken in hun opzien
naar een hemel opeens vol vertrouwen, vol regenbogen
en luid gevederde kelen, de bewogen zeeën
verspiegeld, verstild. verankerd de oceanen.
getemd de passaten. neergeknield de oerkracht.
nooit was een begin zo vrij, zo zonder einde
nooit een rust zo volkomen de weerspiegeling
van een vluchtige, blinkende wolk, klein als een lam
als de witte eenzaamheid van een lam in de hemelweide
en kleiner, steeds kleiner: een hand, een bloem, een oosters teken
van vaarwel als terugkeer, van heengaan en toch blijven
van niet laten gaan wederzijds, de herinnering zonder afstand
zonder tussenwereld die afhoudt, splijt, vereenzelvigt -

[p. 274]

 

maar een hand zichzelf geheel uit handen gevend

 

maar een bloem die zich niet laat raden, die evengoed licht

 

kan zijn of in bloei geraakt vuur, een hemels braambos

 

van brandende onschuld, van schrijnende zuiverheid

 

wit naar alle zijden verwaaiend, wit de ruimte veroverend

 

wit nimmer gekende werelden of bewegingen scheppend

 

in de bloem, de hand, het lam, de wolk, de winden

 

de oceanen, de zeeën, de vertrouwde dieren, de mens

 

en zijn schaduwgebied, de ontluisterde, de onthevene

 

van de rust der nabijheid, paradijslijke rust van God -

 

 

 

licht van Licht, kostlijk hart van licht, al het andere vernieuwend

 

van uw overvolheid verzadigend al het bestaande:

 

waarom is het voor de menslijken niet genoeg

 

tot de sterren te reiken, voor de oude vrouw die gebogen

 

de wereld of rook loopt uit te wissen zoals het meisje,

 

dat morgenbloemen of jeugd plukt voor haar moeder

 

die ze nooit heeft gekend, haar heimwee? God, hoezeer

 

zijn de bedroefden uw geheim op aarde.