Roeping. Jaargang 37

[p. 248]

Peter Berger

Ik ben acht jaar

Boven de kleuterschool
davert de ronde tollende zon
regen van houtskool
sproeiend op de kinderen van karton

regen strooiend over de juffrouw
die in de handen van de
wind klapt
en de kinderen betovert

de zwarte tuinman stapt
buiten op zijn vliegende fiets
en zijn benen bewegend
lost hij op in niets

vogels van kleurkrijt
vliegen het bord uit
en hangen de wereld
ondersteboven in de ruit.

[p. 249]

Bagatelle

Ik woonde in een vrolijk sprookje,
ik droomde de bloemen droegen
een gezicht met grote ogen
er waren bomen die wolken rookten

en vogels die speelden op hun fluit
en grapjes maakten met elkaar
en gekke figuren knipten in de lucht
met hun snavel hun vuurrode schaar.

en schaterend groeide ik, schoof
ik als een toren omhoog en krak,
overal een hand een voet een hoofd
dat uit het sprookje stak.

[p. 250]

Hond

De avond zal in de tuinen vallen
en in de achtertuin staat een hondebek
met knallen te blaffen,
de hond daaronder is gek.
het geluid loopt met stoten
door de dunne schouders
en poten
trilt in het kippevel van het gras
en grijpt mij harig in de nek.

[p. 251]

Mijn oma

Mijn oma is ziek en ze gaat
merkbaar dood, en bewust,
en haar ogen glinsteren ongerust
en veel te groot
in het gekreukte gelaat:

alsof ze heeft gezien
hoe ze vanbinnen al zwart
is op de plekken waar
het sterven gaat beginnen;

de minuten stromen nog
door de kamers van haar hart,
maar haar handen zijn bleek
als boomwortels
en absoluut
en als een breekbaar gras
staat het haar op haar schedel
en ze ruist

en ze raakt verloren
tussen meubels en volkomen verlaten
hoort ze zich af en toe blaten
door het verbijsterde huis.

[p. 252]

De dood van mijn grootmoeder

Zij die daar lag, de vrouw
met oude ledematen, nog benoembaar
en levend, werd plotseling asgrauw
van nagels huid en haar,

en een dimensie overslaand
was ze al niet meer te raken
alsof zij in haar ruggewervels openstaand
wegvloeide door het laken,

en het vertrek was nog vervuld en trilde
van haar sterke afwezigheid
en van dingen die uit hun materie wilden
barsten. scheur in de tijd.

te kleine ontroering, te warm meedogen,
sterven is element worden, gedoofd
water dat niet meer spreekt, waarin geen ogen
zijn, eindeloos arm arm hoofd.

[p. 253]

Einde

Haar hevig sterven, een kramp
waarin haar leven samen schoot
tot een natuurgeweld, een ramp
die we verbijsterd noemden: ze is dood.

haar handen onverbloemde
tekens hiervan. het witte been
schemerde tot schreiens toe
door de vingers heen. te groot te groot.

vlerken van licht zoemden.
koortsachtig bedekten seconden
de ogen, de verboden pupillen,

neusvleugels en vallende mond en
dat weg zijn dat niet meer te stillen
uitgroeien in het ongenoemde.