Roeping. Jaargang 37

[p. 182]

Sonja van Mechelen

De mythe van de herfst

Diep in bossen zoeken kinderen noten
knikkeren regen grabbelen modder
waden in bladeren en knakken bloemen
een kruiwagen rottend groen wordt
voortbewogen door een bruin mannetje
uit de spleten der aarde gekropen
zacht piept het wiel als een vogeltje

ik zeul een zak eikels tussen de glazen
lakens van de mist door
achter de heuvels hangen de huizen
als vleermuizen aan de rots
een nest valt op mijn haar
ik maak een kruis van takken
want mogelijk
overlijdt nu
die mij het
beste is.

[p. 183]

Het teruggegeven leven

Toen mijn zoon werd geboren
woedde de oorlog ik zei zoon
neem mij niet kwalijk dat er oorlog
woedt ik heb hem niet gemaakt of gewild hij
antwoordde schreien en angstiger schreien alleen
ik zei zoon neem mij niet kwalijk dat er
ruzie is tussen de volken collectief moorden een
slachtpartij die ook wij meemaken en hij
antwoordde zonder te kunnen praten: breng mij
terug van waarvan ik gekomen en ik borg toen
mijn zoon weer weg en zette de tijd achteruit
de wereldwoede sprong weg het bloed viel van de
wapens kampen stroomden leeg mensenlijken werden
weer mens uit gruwel kwam iets rechtschapens
en de zoon lag terug in het donker
van zijn eerste plaats maar hij
doet zo stil zo stil....
hij klopt maar niet bij ons aan
wij willen een goed voorbeeld geven maar ik
denk dat duurt hem te lang!

[p. 184]

Op een rif muziek

In het leven van het leven woonde ik
menigten doden lieten mij hun driften na
zo hield ik het uit op mijn rif muziek
nachtlicht vlocht verdrietig een zitting
zo hield ik het uit bij mijn gramofoon
zwart draaiend eiland van dichtbije koorts
fel en blind medicijn tegen eenzaamheid
alles staat waaierend aan mijn cel
eiland en land en de verre schierwereld
bomen gegroeid uit geluid
mijn handen benoemd tot forte
leven in leven een ander leven
een ontroerde figurante
en mijn ogen die eilandvitrines
zijn te kijk maar niet in te gaan
daglicht vlocht vrolijk zijn goudgaas
zo hield ik het uit bij de wreden
de onverschilligen de platten de onoprechten
de bijgelovigen de egoïsten de doodnuchteren
want de doden lieten mij hun verlangens na
ik erfde mijn componisten
een kleine hand glans liefde en hoop
zo bewoon ik nog dit leven.