Roeping. Jaargang 37

[p. 160]

H.J. van Tienhoven

Nabestaande

Voorbij de bomen is de dood vervuld,
het groen der weilanden adembenemend
van alomvattend herfstelijk geduld,
op groter hoogten al naar winter zwemend.

Nog groeit in mij een wortelstok: een man
verrijst aan alle horizonnen zichtbaar
opdat mijn dode met dit laatste licht haar
naamrune in mijn lichaam snijden kan.

Zo word ik deze winter nabestaande,
bloedig getekend met haar lieve naam,
maar niet voor hen die, blindelings langs mij gaande,
niet zien wier hartslag in mij stil bleef staan.

[p. 161]

Meimorgen

Bloedwarme tederheid, albasten morgen.
Het oor drinkt oergeluiden in.
Ontvang uit handen van verleden
het wijgeschenk van nieuw begin:

Een dag eivol aanvankelijkheid,
meimorgen, junigeur, oktoberzon;
opnieuw schiet oud verlangen kuit
in 't water van Kapernaüm.

Zichzelve brekend en gebroken
wordt wonderbare spijs dit licht!
Meizoen de mond. De mist, de morgen
staan in het teken van de Vis.

[p. 162]

Eerstgeborene

Een kleine vuurzee eerstgeborenrecht.
Nog eenmaal heft een hand boven de einder
die schotel linzenmoes: vecht erom, vecht
sterre van Bethlehem, de weg is u bekend.

Lijnrecht is de natuur, een drachtig dier
verleent het adelsbrief en vrijdom
uit eerbied voor de toekomst van de dood
die vlees tot een onschendbaar hulsel kiest.

Een schotel linzenmoes, een ster, het brood
dat klaargelegd wordt om te breken,
eet er van Adam, tot een teken
dat God uw oudste rechten heeft gekocht.

[p. 163]

Het moet wel

Het grijze licht valt loodzwaar op het land.
Het moet wel zijn omdat ik zo gebrand ben
op een oneindig lage zonnestand,
die men betasten kan met beide handen -

het moet wel dat zo water kan ontstaan
op hoogvlakten waar maansteen licht gaat glimmen
en waar een kind stil uit zijn raam kan klimmen
en tot de grens van licht en water gaan.

Weer tast ik water en ik vraag niet meer.
Het bloed zoekt wel zijn weg tussen de doden.
Over een landschap van gestorven goden
zal straks deze avond dalen van weleer.