Roeping. Jaargang 37

(1961-1962)– [tijdschrift] Roeping– rechtenstatus



[pagina 65]
[Nummer 2] Guillaume van der Graft Ten einde raad Want ik weet immers niet wat ik ben ben ik een priester in de lente ben ik het nieskruid van de zon heet ik een zoon van Afrodite loop ik de wereld wentelend om drentel ik bazig van pasen tot pinksteren met een tong als een druif in de mond Sommigen willen dat ik bondig waarheid bak uit beendermeel anderen dat ik bandelozer bloed spuw van vertwijfeling maar als ik de wijswimpers ophef een bijl aan de neuswortel van de verstandigen geef ik aanstoot zet ik de kalkovens op het vuur trek ik de riem van het vlees aan verder snoer ik de bloedsporen tot een gordel loop ik de lente laveloos in
[pagina 66]
krijg ik te horen van mijn oorschelp dat ik de zee verdelen moet dat ik moet leven als een oordeel kiezend en delend land en zee Zo is de wereld ach wat geeft het want ik weet immers niet wat ik ben ben ik het kalf dat loeit om liefde ben ik het gras op de puinhoop ben ik de tong die graast met een stank van waarheid in de keel

[pagina 67]
De drie dagen De vogel Geest is een woord om te horen een licht om te zien horen en zien zijn twee vleugels maar de vis Jezus Messias is duisternis maan wit bloedlichaam water dat uitgestort wordt als regen woord verzwegen twee in een Wie kan ze verzoenen woord en muziek land en zee, toen en nu, Jood en Griek wie kan ze verzoenen rood en wit dood en dit
[pagina 68]
Ja wie zal verweven Adam en Eva haar de natuur van de aarde en hem naam van Jeruzalem wie zal ze verweven tot één leven God. Maar hij wil niet Jawel hij zal Nee hij wil niet, hij kan niet alvorens de torens zijn stilgevallen de zeeën opgedroogd en zijn welgevallen alom verhoogd Ja toch hij wil hemel en hel loven hem zonder dat vuur en water elkander vonden maar hier op aarde
[pagina 69]
Hoelang nog, hoelang nog en ach hoelang moet het nog duren al deze stille uren een avond, een nacht en een dag goedenavond goedenacht

[pagina 70]
Luna - tic Een of andere idioot heeft gezegd: nu de maan is geraakt is een einde gemaakt aan de nacht van de poëzie en de draak van de droom is gedood (of woorden van gelijke strekking) alsof grijpen begrijpen was raken bereiken veroveren overzien o jullie Jorissen van de raketten de draak is heter dan ooit ik weet het zeker en beter dan al die profeten die roepen de maan de maan een woord een woord we hebben hetzelfde gehoord tienduizend jaar geleden over de zee de toverschoot al varen er tienduizend boten met ieder een vlag aan de mast het water is onaantastbaar alleen met zichzelf begaan het komt tot staan en laat zich weer glijden het zijn de getijden,
[pagina 71]
de overlast van de maan en de maan is het ei beschikbaarheid een schok van vruchtbaarheid ruimte voor liefde plaats voor toekomst tien keer in een wereld wachtende om drachtig te worden van de woorden heilbarend een eiland een heiland een nieuwe aarde Het is ons aller verlangen wij zijn allemaal zwanger op leven en dood Want wij zijn kleine aardetjes eencellige wezentjes met zwiepende staartjes zesjes en negentjes Wij haken zo naar elkaar naar het leven de tijden de plaatsen
[pagina 72]
de evennaaste dat wij de Vrouw ons aller moeder waarin wij bewegen en hangen als foeten in een rood floers zouden vergeten platvloers denkende Ha de maan is geraakt een onschuldige zaak een soort tijdverdrijf Maar nee, het is meer de tijd neemt een keer en wij zouden verloren gaan als de God van de wereld waartoe wij behoren niet was geboren lang van te voren geboren uit het ei van de tijd en opgestaan bij het feest van de maan daarom o dwazen dit weet een kind de wijsheid begint bij Pasen

[pagina 73]
Alleen Nu ben ik alleen. Alleen de eenzaamheid is aanwezig, lichamelijk zit zij in alle dingen, een bruid zonder toekomst maar niet zonder uiterlijk, ik hoorde haar bloed rondom ruisen maar toen ik het neersloeg was het regen die buitenstond, zo krimpt de eenzaamheid tot een huis met een dak en een stilte, het zwijgt niet meer zo genadeloos hoorbaar, de woorden herstellen zich buiten adem, de hartslagen slapen weer in en de dood ebt in de grond. Wat verwacht ik? Nacht met verlichting tussen de aderen of aarde met vogels die over de lippen durven komen omdat er weer orde is, bloedstroom en regelmaat, alles niet meer dan het is, geen stenen die halverwege in water uitbarsten, geen ogen die deur zijn geworden, vooral ook geen eenzaamheid en geen dode geluiden, geen angst met de huid in de hand en geen thuiskomst als de verloren zoon van de aarde! Ik ben niet alleen. Ik heb tijd.

[pagina 74]
Onteigend Toen mijn verbeurd verklaarde lichaam was uitgedeeld werd ik als huisbewaarder achteloos aangesteld, de tafel kreeg mijn benen en het behang mijn huid, de gevel mijn oogleden over de netvliesruit, de armstoel heeft mijn armen, de radio kreeg mijn zenuwen en de darmen volgen de waterlijn. Men heeft ook ledematen van mij op straat gebracht, langs de voornaamste straten draagt de tram mijn gezicht. Zo is de stad gedrongen in mijn gelijkenis dat een stem zonder longen niet meer te ontwijken is.
[pagina 75]
Ik ben immers onteigend en ik lig uit elkaar, ik heb niets meer te zeggen, ik wordt geregeld met een schakelaar.

[pagina 76]
De kerk van Escomb, Durham Gebouwd met stenen uit het legerkamp van 't zevende legioen Een haan van een kerk met zwarte veren staat nog overeind op het erf van de keizers doden achternakraaiend, haast onhoorbaar voor ons, met de snavel van zijn geloof radeloos rondpikkend in het groene gras dat gegroeid is over de morgen, groen als gras groen is en de grafstenen grijs als de beenderen van de tijd, wijdbeens met het hoofd voorover in de aarde, hielen van kerkhoven, verzenen tegen de prikkels van licht en maanlicht 's nachts, tegen de dag in de tijd verzonken, dronken van de vergankelijkheid, als Romeinse soldaten hun roes uitslapend na de keizerlijke feesten tot vroeg in de morgen van een nieuwe dag nu de haan heeft gekraaid.

[pagina 77]
Georges Herberts kerkje te Bemerton Na de opstanding zijn er elf over, na hemelvaart zijn er drie boven, discipelen waren er elf, drie is God zelf. God is een en meermalen, Hij zal tot ons nederdalen, wij wachten de Geest met elkaar als het vuur op een altaar. De Heilige Geest is geduldig, Hij wacht en vermenigvuldigt: God maal de zijnen, dat is de kerk, een geheimenis. Want de heilige kerk is weinig, het weinige maakt heilig, het heilige maakt meest en dat doet de Geest. Er zijn drie-en-dertig plaatsen, de mensen moeten zich haasten, het water loopt al te hoop in de zee van de doop.
[pagina 78]
Er staan drie-en-dertig-stoelen, men kan de stilte voelen, stilte van leven en dood, van mens maal God. En daar balt de aarde zich samen in het altaar onder de ramen met de zon in de roos pal oost, een kruis aan de muur met letters uit zestien-zoveel-en-dertig: G.H. - Heilige Geest, hier heeft de dichter geleefd van wien ik het liefste lees. George Herbert (1593-1633), priester, begraven in zijn kerk te Bermerton bij Salisbury waar drie-en-dertig stoelen staan

[pagina 79]
Annette van Droste Ik lees Annette von Droste die leefde in het Oosten die liep over het water en heeft achtergelaten golven van liefde en taal poëzie, avondmaal, maandstonden mondigheid, de jaarringen van de tijd drie maal zeventien malen diep in Westfalen waar het licht broedt in de bomen van het bloed wees gegroet Annette von Droste-Hülshoff (1797-1848) schreef o.a. Das geistliche Jahr

Vorige Volgende

Roeping. Jaargang 37

[Nummer 2]

Guillaume van der Graft

Ten einde raad

De drie dagen

Luna - tic

Alleen

Onteigend

De kerk van Escomb, Durham

Georges Herberts kerkje te Bemerton

Annette van Droste

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs