Roeping. Jaargang 36

[p. 695]

Leo Herberghs
Gedichten

Stil in de kuil van de wind
valt regen zonder geluid;
maan en sterren gaan schuil
in de boom van de winternacht.
Alleen op de aarde ben ik.

Gras over gras is de aarde,
daaronder rusten de slapers.
De wolken varen erover.
Aan verre horizonten
ruisen de donkere wouden.

In een stil, ver oord,
verborgen aan de oude aarde,
is heel de middag al de koekoek
zijn schemerig verhaal aan 't weven.
De nachtegaal wordt, als het duistert,
meegesleept in een blij klagen
tot aan de dageraad.

Aan deze bomen werkten lange jaren
de aarde en de oude vogels.
Rondom de kronen donkeren de nachten.
Sterren en winden komen aangedreven.
Bladstil beneden ligt de schitterende zee;
ginder, dof en vermolmd, de stad.