Roeping. Jaargang 36

[p. 626]

Anne Dellart

Toen je vertelde...

toen je vertelde van pogroms en planeten
en het wilde dier mens
schoot de pijn wortel in mijn buik:
een klimplantversnelde groei.

deze immer borende, immer groeiende,
bittere, vezeltaaie plant was
bezitname van al mijn weefsels.

uw woorden hechtten hun bladsteel daaraan
bleven dan glanzend zwijgen.
misschien vergaan onze harten niet
in de flitsende raaklijn van donder en bliksem
misschien zijn wij taaier dan tijd

maar reeds lig ik als wortelpees aan de kloof
met verstarde schors
en neer hangt mijn haar in de afgrond,
de nachtzwarte, beekloze diepte van smart.

misschien ziet een lijster hoe naakt ik lig
als zij pikt uit mijn mond de rode bessen,
in de zomer sidderen de dagen,
een klacht is geuit aan de zon.
in de holte der kruik is het water koel,
op het proppensvol hart klopt de zenuw gestadig,
o mijn geliefde dodelijk gewijde,
het hart van de aarde trilt.

[p. 627]

Zo spreekt omega tot de kerk:

als de vlam van uw hart helder wordt
vreet zij de letters op van mijn woord
om mijn woord te worden,
in mijn tent van geluid woon ik stilte
ik ben u, ik bevolk u niet.
ik ben u niet in schaduw en in licht,
ik ben u anders,
ik ben u in de vibrerende zenuw niet,
ik ben u dieper,
ik ben u in de tijdrit van uw hart niet,
ik ben u wijder.
gij zijt een vlamvalk in mijn vlam
tot ik u schrijnend opgooi in de lucht
sprankelend van mijn geest,
mijn worp zijt gij zingend.
zie, in en over uw lichaam stroom ik uit en er doorheen
ik ruk u open, ik schud u, ik laat u niet los,
ik ben uw onvoorwaardelijke wet,
wee u zijt gij niet echt in al uw leden,
mijn liefde grijpt u,
mijn liefde is vreselijk van geluk.