Roeping. Jaargang 36

[p. 601]

[Nummer 11]

Gabriel Smit
Voor de Goede Week

1
Palmzondag

Ga naar het dorp. Waar de straatweg
een scherpe bocht maakt naar rechts,
kiest links een smal, modderig pad
de lege velden. Neem het, loop dan
rechtuit tot je bij een kleine groep
bottende wilgen niet verder kunt, doe
het hek open en steek het weiland
over, naar de schuur met het strodak.
De deur is aan de achterkant.
Maak je geen zorg, de klink is los.
Binnen staat een ezelin, haar kop
over haar zilveren veulen. Het staat
vriendelijk tegen zijn moeder aan,
het staat al te wachten, wit en hoog
zijn oren, zijn ingekeerde ogen groot
van eenvoud. Eén keer zal het misschien
omkijken, maar niet van verdriet.

[p. 602]

2
Avondmaal

Even nog opspringend in de verte
de stad. Dan staan drie kleine sterren
in het hoge venster. Een olielamp
hangt arm, onnodig aan de wand;
ook ademhalen wordt overbodig.
U spreekt, uw borst bloeit woorden
en hemellucht voor allen, U legt
twee strenge, zachte handen over
een wit stuk brood, een beker boorde-
vol purperzwarte, bedwelmende wijn.
Alles is heerlijkheid, alles is pijn.

[p. 603]

3
Kruisdood

Ik heb wel pijn, maar niet om U.
Soms schaam ik mij, - kan ik het helpen?
Ik zou U moeten volgen, moet sterven,
niet alleen aan mijzelf, zoals nu,

aan mijn eigen pijn, mijn eigen kruis,
die tegendraadse dood, misschien een halve
vlucht nog, in nauwelijks verborgen
slagschaduw van mij mijzelf vooruit.

Ik kom uit dit kleine, ijdele graf
niet los: vochtige schimmelwanden,
dampende aarde als een mantel
over mijn lichaam, angst, zelfbeklag.

En U een kruis, hoog, omhoog,
alles zien wat door alle verraders
verraden wordt, open voor ongenade
naar overal en overal brekend oog,

bloeiende bloedboom, springvloed
van overvloeiend sterven, toereiken
van dood als een samen stijgen
naar de woordgrens die liefde doet.

[p. 604]

 

En ik hier, bang, langs mijn kant

 

geen vinger uitsteken, geen seconde

 

overbuigen, in eigen veilige pijn geborgen

 

blijven, uw lange doodsuur lang.

 

 

 

Laffe, lege papierhand, wie

 

slaat de spijker? Durf open blijven.

 

Je durft niet. Ik kan wel huilen.

 

Ik doe het, ik doe het niet.