Roeping. Jaargang 36

[p. 570]

Jan Bakker
Ils peuvent me raconter encore plus

Grote revolutionairen sneuvelen niet, omdat ze zo klein zijn.

Afgezien dan van Nieuw-Guinea behoeven we voor de toekomst geen historische
gebeurtenis te verwachten die niet over het ministerie van Waterstaat loopt.

‘Verzamelde Gedichten’: groepsportret van de auteur.

Het was een fantastisch congres: drie dagen over de produktiviteit, zei de
meneer aan de zakenlunch. En hij besefte niet dat ze het alleen over reproduk-
tiviteit hadden gehad.

Word geen knaapje: raak niet spelend te water.

Je moet het op afstand kunnen zien, zei de pastoor en hij bestelde een H. Hart-
beeld van 2.40 m. uit een catalogus.

Nu iedereen met een donkere cultuursteiger op de neus loopt zouden er voor
kunstcritici en psychiaters opblaasbare brillen gemaakt moeten worden: dikker,
dreigender, puilender van zelfvertrouwen.

De Coirebhreacam-prijs van het kunstenaarsverzet op de Hebriden wordt altijd
uitgereikt op het eiland Lewis, aan kunstenaars niet van Scarba, Mull, Islay of
Skye maar van Lewis. De man achter de jury is kruidenier in de stad Storno-
way. Maar dat ligt op Lewis.

Voor individuen van vorige generaties was leven een tachtigjarige oorlog;
voor de huidige generatie muiten, muiten.

Kapitale hofstede: puin en as.

Ik wil er een internationaal museum van maken, begrijp je, echt op interna-
tionaal peil. En kun jij me nu aan de adressen helpen?

[p. 571]

 

Stilte, penetrante schuldeiser....

 

 

 

Bij Willem Asselbergs weet je soms niet wat zijn pseudoniem is: Toon, Van

 

Duinkerken of Professor.

 

 

 

Een jonge holbewoner kreeg zo langzamerhand wat van de bisonstier op de

 

wand thuis. Hij wapende zich en sloop naar een nachtelijk dansfeest. Op de

 

terugweg pikte hij een bromfiets.

 

 

 

Congres: samenschuilen onder een titel, omdat geen andere veelheid ons dek-

 

king biedt: geen stad, geen dorp, geen beroep.

 

 

 

‘Zondags? dan ga ik meestal ergens heen’. Schamel ergens. Gaan, gaan, heen-

 

gaan schijnt de hoofdzaak.

 

 

 

Hoe verschrikkelijk veel mensen wonen ergens ‘pas’. En daar waar ze vandaan

 

kwamen is het reeds onherkenbaar geworden.

 

 

 

‘De mens de maat van alle dingen’: een voornemen. De mens is de moeilijkheid

 

van alle dingen: een gelukkige ervaring.

 

 

 

Gewoon doorwerken. - En de atoombom dan? -. Och, we hebben thuis de

 

laatste pas weggegooid, bij de verhuizing.

 

 

 

Het ‘gesprek’; het betekent veel voor ons dat dit mogelijk blijkt. Misschien

 

evenveel als voor de Neanderthalers.

 

 

 

Wereldbeeld en kunne: we kijken door die woorden altijd naar de andere,

 

vooral als er gevaar dreigt.