Roeping. Jaargang 36

[p. 491]

Leo Herberghs
Gedichten

Uitzicht

Hoorde ik onaardse woorden,
momplen in de gewassen,
zag ik de vogel der schoonheid
wegvliegen boven terrassen,
heimwee's avondlijk water
zacht spiegelen binnen het bekken,
klinkklaar worden van wijsheid?

Nachtelijk

Schuil gaand in aards slapen
hoor ik des nachts het geneurie
van vogels die mij bevolken,
turelurend aan harts boezem,
mij meeslepend in de diepte
van zonder wereld ontwaken.

[p. 492]

Uitlevering

Zij willen mij vergezellen,
mij naar hen overhellen,
mij over de aarde heenslepen
daar waar geen ochtenden breken
doorheen lovers geblaarte,
overleevren mij aan het vege,
de lege lucht in de leegte.

Stilstand

Stokoude winters besneeuwen
mij, meimaanden vol zegen,
takken gaan takken tegen,
om mij heen is altijd het lege,
de lucht, met vogels ertegen.

Aanschouwing

Geliefden van onder de aarde,
geliefden van boven de sterren,
ik sta hier eenzelvig gelaten
mij in uw schoon te verdiepen,
te laag voor uw tastende sprieten,
te hoog voor uw dode omarmen.

[p. 493]

Weerschijn

Goud van de bleekgrijze olmen,
[winterse rook in de kruinen],
weerschijnt zacht in het buiten
de veste gelegen ontijdelijk
droomverblijf van de wolken
die hun vergulde gelaten
hullen in twijfel en zwijgen.

Oden

Oden der duisternis dichten
de zee en de raaflige verten
met bomen en gouden regens
als plotselinge beelden oprijzend
voor het gelaat van de wereld,
lichtzinniger nu het gaat blauwen
temidden der hemisferen.