Roeping. Jaargang 36

[p. 368]

Leo Herberghs
Vijf gedichten

De sterren bedelven de aarde
met lichten uit hemelse streken:
daar wonen de vriendlijke goden.

De stemmen van achter de wereld
beroeren de oren der slapers
die aarde zijn op de aarde.

Lang is het voorjaar vergleden
dat de wereld geurde van vreugde,
maar nu is het najaar en winter.

Ik loop met de glans in mijn ogen
van de hoop op een eindelijk weerzien
op een andere ster dan de onze.

Nergens meer vind ik een woning.

[p. 369]

 

Jarenlang lag ik verscholen

 

onder de wortels der bomen:

 

toen ben ik wakker geworden.

 

 

 

Ik ritselde hagedissen

 

los uit mijn aarden lichaam

 

met het gebaar van de vlinder.

 

 

 

Uit mijn verwarde haren

 

liet ik de bladeren vallen

 

boven de kom van de vijver.

 

 

 

Het meisje, de bal in haar handen,

 

deelde mij in bij de spelers:

 

ik liep om het hardst rond de bomen.

 

 

 

Zoveel al van vroeger vergeet ik.

[p. 370]

 

Gewisser dan 't donkere leven

 

is de gewisheid der doden,

 

de stillen met stomme monden.

 

 

 

Zij hebben een morgen tevoren

 

de bloeiende vruchten gegeten,

 

zij hebben hun armen geopend.

 

 

 

Hun voeten bewogen zich langzaam

 

over het pad van de liefde,

 

zij waren nog nauwlijks begonnen

 

 

 

en plotseling waren zij doden.

 

Zij voegden zich blij bij de andren

 

die onder de aarde leven.

 

 

 

Soms hoor ik nog van hen spreken.

[p. 371]

 

Ik ben als een schim in de winter,

 

in de mistige laan van het later

 

een gebogene naar het verleden.

 

 

 

Een vogelstem lokte mij herwaarts

 

terug uit het land van eergister

 

naar het donkere oord van de wereld.

 

 

 

Ik ben zonder naam, zonder oorsprong

 

op 'n nacht uit de sterren gevallen

 

en vind nergens meer mijn terugweg.

 

 

 

Wanneer ik de bloemen zou vragen:

 

waar stond in het huis van mijn vader

 

het speelgoedpaard van mijn dromen?,

 

 

 

dan zouden zij 't antwoord wel weten.

[p. 372]

 

Mijn handen zijn mij tenleste

 

ontvallen en ook mijn haren

 

willen mij niet vergezellen.

 

 

 

Ik ben in de mist uitgetreden

 

op zoek naar de winterse aarde

 

maar viel in de put van het zwijgen.

 

 

 

De echo weerklinkt langs de wanden

 

van hemel en lucht en daarboven

 

hoor ik mijn stem verder klagen.

 

 

 

Het zijn onverstaanbare woorden

 

die klinken uit monden van nevel,

 

het is of de wereld zich nestelt

 

 

 

onder de tong van de stilte.