Roeping. Jaargang 36

[p. 200]

Alexander West

Winterfragment

Een lange sneeuwval
van gewichtige vlokken
bedekt de stad
de parken en
onze graven.

Gewichtigwitte vlokken
van een welluidende sneeuwsoort en
binnen het uur
zal niemand meer zien
wat was.

Het leven als avontuur

kerend alle richtingen om

Het leven als geigerteller

stuitend op de dood

Het leven als handlanger

schuivend de schuld op zichzelf!

Het leven als testament

de laatste wil van wit zaad.

Sneeuw, sneeuw
gewichtige vlokken
over de stad
de parken en
onze graven.
want binnen het uur
zal niemand meer zien
wat was.

[p. 201]

Herdenking

Eindelijk waren wij aan de beurt
om voor de stenen driehoek
stil te staan en
eerlijk:
we sloten maar onze ogen.
we wisten niet
hoe te kijken.

We wisten:
het hart
dat niet herdenken kan
het hart zonder logika
het hart dat luid of
nauwelijks schreeuwt en
onzegbaar
tegen de trotse hangkooi
van wijsheid
kleven moet.
[als een kroon]

Waarin onderscheiden zich
dag en nacht
als we herdenken:
vandaag een eeuw,
honderd nachtjaren geleden
het zieleleven van de maan
beroerde de wereld.

Bij iedere herdenking
inhaleren de doden
dieper
hun laatste stof.

[p. 202]

Over enige tijd

Vechtklaar de slome kadavers
spoelen weer aan land.
ik weet zeker:
er zijn dingen
die steeds erger worden.

Nog is deze vogel niet tam en
opstandiger dan ooit
hij herleeft de leugen.
zoveel zoveel vogels vandaag en
bijna schrijf ik:
zing kleine wereld van 2000.

[p. 203]

Momentopname van de tijd

Dit is een nacht
die naar eenzaamheid ruikt en
alle sterren moeten ogen
van te vroeg gestorven helden zijn:
schrikwekkend ver
trillen ze hun licht
in een nacht als deze,
een koel arsenaal
van onmogelijke woorden.

Zeg mij deze sterren zijn heldenogen
leer mij wit en zwart zien en
geef mij een teken!

Dit is dan de nacht
met geslepen uren
als rustige diamanten
waarin millioenen jaren schitteren en
ik,
ik durf alweer niet
naar de tijd te kijken.