Roeping. Jaargang 36

[p. 174]

Otto Dijk
Gedichten

Beginnen

‘herken de beweging des-tijds
vis zonder woorden
ga door de gulpende mond van het land
rimpelhuid vol van duister’

het licht overrompelt de leden
stelt wetten voor weten
de lijnen stram in het gelid van zon
maar slechts water heeft weet van de bron

ik heb het lichaam verticaal te boek gesteld
ik heb het handen toegekend om vormen te benoemen
en van geluiden bouwde ik een veilig woord
waarin al wat het oog kreeg onderdak kwam

toen:
windvlagen werd ik gewaar
door bomen voorspeld
in het driftige schrift
waarin de hand geen kans krijgt

ik liet mij binden
aan de mast rechtop
mijn ogen op zoek
naar de duif op het water
mijn oren gesloten
met was van een kaars
voor de ontzetting der taal

[p. 175]

 

de grot van mijn hoofd is donker

 

raven hebben er de overhand

 

pikken de namen uit de ogen

 

van mijn kinderen

 

regens gaan over mij een echo van water

 

een roepnaam voor mensen

 

 

 

ik moet staande houden daarvan

 

wat in donker is uitgesproken

 

ik moet

 

opnieuw in onderwereldgrotten duiken

 

opnieuw verrijzen later

 

drie dagen diep moet ik mij bergen

 

in de holte van mijn hart

 

 

 

daarna opstaan met handenvol

 

wonden en wonderen

[p. 176]

Vannacht

niet te omschrijven uit woorden brekend
brutaal de keelholte geworden
die stemmen opslikt van waar
heeft het toegang tot de warande
de binnenkamers het slaapvertrek

kantelend ontdaan van weerwoord
gaat het de bezweringen voorbij
van pijn geheven handen de beweringen
van mondenvol gedichten
blijven steken in de keel

het is
vader die woedend weerkeert uit de dood
meisje dat om niet tegen mij aan geleefd heeft
broer die nog geen huid had te verdoen

het is alles buiten mij om
rook vervult het huis schroeit de muren
armoedig aait de maan het slapende gezicht
kinderen zijn roekeloos aan hun verwondering gestorven

*

met een koppel honden
rent het langs de ruïne
de grasgroene morgen af

[p. 177]

 

het is geweest

 

dat geluid weer hield

 

op mijn stembanden

 

 

 

dat geleidelijk namen

 

terug komen

 

op de tong der dingen