Roeping. Jaargang 36

[p. 143]

Tom Naastepad
Gedichten

Aquarel

Het late land ligt lila uitgevloeid.
Als ik er in afdaal, half ingewijde,
zo goed en zo kwaad als ik ben,
doopleerling van de aarde, zal ik dan
morgen niet Japanse kers zien bloeien?

Exodisch moeten wij allen zijn. Dáar echter,
waar de struiken paars doorlopen zijn
als quatertemperdagen, daar achter
mag een mens niet komen, daar zit Heer God
kleuren te mengen, daar kan geen mens bij
als Hij het purper van zijn woord
dat ligt bestorven op zijn lippen
neerlaat in de verborgen stroom.

Morgen echter komt alles uit
de doeken en achter de struiken
had men alleen maar een beetje de weg
beschaamd omgelegd met een rode lantaarn.

Maar de kindergezichten
die kleine gewassen vergezichten
zullen roserood bloemig zijn.
Want Jezus sterft niet meer.

[p. 144]

Waar ik woon

Er is een rechteraarde
er is een linkerzee
daartussen gaan de namen
zaaddragend met mij mee

Daar voor mij in het noorden
vouwt zich het land ineen
het licht buigt in mijn woorden
door jaar en datum heen

De wangen van de wereld
liggen er toegewend
halfslapend tussen de nevels
en door mijn mond verkend

Het droombeeld strekt haar handen
de aarde en de zee
het Zuiderkruis gaat branden
mijn lippen zijn gedwee

Het zout tast aan mijn leden
het zaad stijgt uit de dood
de namen staan gedreven
straks in het morgenrood