Roeping. Jaargang 36

[p. 129]

[Nummer 3]

Daaldreef
Gedichten uit Keim

1

Wie heeft mij het laatst gezien?
Men zegt:
hij liep als iemand die zich gaat verhangen;
ramen werden gesloten waar hij voorbijging,
niemand weet de kleur van zijn voorhoofd.
Toch was mijn spoor
nog dagenlang te volgen:
er lagen vogelveren wit langs de weg.
Toen stak de wind op en verstrooide ze als blaren.
Tenslotte werd het volk
ook dit verraderlijke spoor
volkomen bijster.

2

Keim lag aanvankelijk
tussen evenaar en pool.
Later is het opgeschoven
van zee tot zee,
de mensen pleegden roofbouw op hun akkers.
Tenslotte, door zeewind van de kust verdreven,
is men weer in het binnenland beland.
Wat nog herinnert aan vervlogen tijden:
Keim heeft nog altijd zeeklimaat,
en soms bouwt iemand met gesloten ogen
een schip.

[p. 130]

3

Er liggen Hunnebedden,
en een Mongoolse toren in puin.
Ouderen weten nog
hoe de gebarsten klokken
bonkend uit de balken vielen,
hoe zij zich metersdiep begroeven
in mulle grond.
Men zegt dat men daaronder heeft gevonden
het skelet van een Tartaar.

4

In Keim woont men in huiden.
Niemand kent de waarde van zwerfstenen,
niemand bedenkt verhalen,
men is voortdurend
op zoek naar druipsteengrotten.
In Keim kent men geen ontucht,
men mist er duidelijk
de meest intieme waterdieren.
In Keim drinkt niemand vissenbloed,
men vangt alleen bevroren bloedkoralen.

[p. 131]

5

Vrouwen dragen er veren op hun hoofd,
de mannen dragen hun vrouwen op handen.
Kinderen zijn er niet.
Hun voortbestaan is een volkomen raadsel.
Van de gewervelde dieren
ziet men alleen de soorten
die zich snel als water
door laag gras bewegen en distels eten.
De hemel is leeg als een spiegel,
wolken en planeten buiten beschouwing gelaten.

6

Water is er zeldzaam,
men vangt de regen op in rendierschedels.
Vuur en spiegels zijn verboden:
men warmt zich in elkanders handen;
vrouwen zien zichzelf in de pupillen van een man,
en willen zij baden,
men laat sneeuw smelten voor de zon.
Wit is hun huid en tintelend,
nooit ziet men er gebroken ledematen.

[p. 132]

7

Eertijds hadden de vrouwen
een huid van suède,
door de zon gelooid,
met meisjesbont afgezet.
Zij droegen enkelbanden van elpenbeen.
Nu is hun huid verbleekt,
hun ogen zijn lichter,
hun lichaam ligt schuin op de wind.
Hun enkels zijn leeg, hun bloed koud,
alleen in hun lippen
woont soms nog een verborgen gloed.

8

Eens moet er een man
behangen met lianen
gevangen zijn buiten de palissade.
Hij ademde nog
tot men sneeuw op zijn lippen wreef.
Zijn laatste woorden waren:
ik kom van de evenaar,
wie wil bananen ruilen voor barnsteen.

[p. 133]

9

Mijn komst was eeuwenlang
voorspeld door profeten.
Men stond voor de poorten
te wuiven met witte vinnen.
Zij riepen: toendra, toendra,
en aanverwante geluiden.
Toen ik mijn stem verhief
groeiden hun ogen vol onbehagen,
en de verslagenheid was groot.

10

Ik woon in het woord toendra,
mijn lach ligt op mijn lippen bestorven;
mijn ogen zijn verglaasd,
ijstijden zijn over mij heengegaan
en nog is mijn huid warm als duinzand.
Mijn handen staan krom,
twintig haviksnavels zijn mijn vingers,
mijn ellebogen hebben zich in geen jaren gebogen,
zo ver moet ik reiken naar water.