Roeping. Jaargang 36

[p. 100]

Louis de Bourbon
Prae-visie

Zo zal 't zijn: gejaagd door feller steken
dan doorgaans, vroeg naar bed; zelf nauwelijks verontrust
heb 'k jouw bezorgdheid snel in slaap gekust.
De ulcus, moegekweld, gaat eindlijk openbreken.

't Gebeurt wel meer, dat ik nog lig te slapen
als je beneden komt; je neemt de melkboer aan;
toch, vroeg of laat, kan 't je niet ontgaan:
mijn ogen, die, van glas, 't eeuwig niets ingapen.

De eerste schrik zal je wel doen geloven:
met hèm is al mijn levensvreugd vergaan;
een eerste smart zal felle wonden slaan
en pijn, die zelfs de slaap aanvankelijk niet kan doven.

Je zult met steeds geruimer tussenpozen bloemen
neervlijen op een steen, die het verdriet
verkilt tot roerloosheid van grauw graniet,
en je vermijdt allengs bewust mijn naam te noemen.

Er komen andre dingen, nieuwe vrinden
die mij niet kennen en die het gesprek
in verse banen voeren: toekomstdromen, je vertrekt
voorgoed naar Canada, naar de getrouwde kindren.

De weken worden maanden, maanden jaren,
in onze tuin bloeit ieder voorjaar de sering
maar jij bent ginds, ver weg, en de herinnering
krijgt warmer tint, als purperen najaarsblaren.

[p. 101]

 

Techniek, hand over hand, wijzigt de kleur der tijden;

 

soms grijpen kleine knuistjes mijn portret:

 

'he 's Daddy's Daddy, hè? but he's dead!

 

Je lacht met de anderen mee; het is niet te vermijden.

 

 

 

Maar, vele jaren later, zal 't ook jou gebeuren

 

dat je een zekere ochtend niet ontwaakt;

 

dan, aan die grens die aarde'en hemel raakt,

 

zal 'k jou weer juichend in mijn armen beuren.