Roeping. Jaargang 36

[p. 65]

[Nummer 2]

Huub Oosterhuis

De boom

Mannen met bijlen komen
op de levensboom af,
die kleinste van alle bomen.
met zijn wortels in het graf
van de aarde, zijn kop
onder de hoed van de morgen
met een mond als een hart
tussen bladeren verborgen.
jaarringen als een strop
om zijn merg heen geslagen
in zijn knoesten de smart
van het geen vrucht meer dragen.

Mannen met bijlen, wij
kappen de wortels vrij.

[p. 66]

De dag van vandaag

Het is harde jaren geleden
dat de goddelijke zon viel op de aarde
het hartstochtelijke zaad van het licht
bevruchtte de lippen en de luchtledige
harten van mensen die waren ontbonden
doden verrezen en werden gezien.
woord en antwoord, een sprong in het leven
werden wij. en ook de aarde kantelde
bomen maakten zich los van hun giftige
wortels, duurzame jaren geleden.

Het is geboden verder te leven
op te stijgen als woorden ten hemel
het is geboden niet te ontbreken
op de geboortedag van de hoop.

[p. 67]

Moederkerk

Ben ik de boom niet
zolang er vogels zijn?
ben ik de moeder niet
opdat er kinderen zijn -
kinderen en vogels, zij
zwierven weg over zee
allen zijn heengegaan
en niemand nam mij mee.

Vogels bevolkten mij
bouwden hun nest in mij
kinderen beminden mij
sneden hun hart in mij -
als zij dan zwerven gaan
en niemand neemt mij mee
ruk ik mijn wortels uit
plant ik mij in de zee.

[p. 68]

Een woord van dank

Dichters, ik dank u allen
ik ben uw donkere harten verplicht.
ik heb lichtzinnig geluisterd
naar uw geduldige stem, de drievuldige
slag van uw adem.
ik ben zelf spraakzaam geworden
en opgestaan uit de dood.

Zeker wel dank ik het landvolk
dat mij gevoed heeft met woorden van brood.
mocht ik ook zelf een schoof in uw kring zijn
ter aarde buigen voor onze grote
God, die schoof, dat licht op de smachtende
akker van ons gelovige leven.

Ik dank U, Gabriel Smit,
het stille landschap achter uw woorden
wil mij omvangen, gedichten beduiden mij
dienstbaar te worden, de knechtsgestalte
van onze meester en broeder indachtig.
Leef het mij voor.

En jij daar knoestige man in den vreemde
dodelijk vrezende Vroman, ik heb mij
over je woorden gebogen in liefde
zoals je gevraagd hebt, - ik dank je daarvoor.
maar zal ik ooit verstaan en verdragen
wat jou bezielt? wie zal je bevrijden -
allen zijn wij voor elkaar blind geworden
een vogel heeft onze ogen bevuild.

[p. 69]

 

Jou ook, Lucebert, moet ik bedanken

 

brullende aap in een oerwoud van woorden

 

jij bijna menselijke stem in de morgen

 

wandelende tak op de weg van de zon.

 

maar immer breek je rampzalig de stilte

 

die je gespreid hebt, jij maanzieke spottende

 

vallende heiland, wie zal je verlossen

 

tenzij het levende woord.

 

 

 

Alwie ik hoog heb bij name te noemen, dat

 

zou mij te ver voeren, doden en levenden

 

moest ik ontsluiten, ver over de grenzen

 

van deze wereld moest mijn stem reiken

 

en dan nog - ik zou mijzelf niet verstaan.

 

 

 

Dichters, ik dank U zo goed als mijn vader

 

die mij verwekt heeft opdat ik spreken zou.

 

gij allen die met woorden bezaaid zijt

 

zult gij wel waakzaam zijn. gij draagt de wereld

 

meer dan ge weten wilt, meer dan u lief is.

 

 

 

Gij draagt de liefde, het Woord in U om.