Roeping. Jaargang 36

[p. 25]

Frans Babylon
Gedichten

In La Mancha

Laat mij maar op een stugge ezel rijden
door dorre vlakten van 't La Mancha-land
- roodbruin, verschroeid, door hitte aangerand -
daar ik tot inkeer kom door stom te lijden.

Het pover leven is hier slavend strijden
van boeren tegen zon en steen en zand.
Mijn ezel vreet soms distels langs de kant
der lange wegen, bij gebrek aan weiden.

Wij beiden dragen waardig ons tekort
en delen onze eenzaamheid in zwijgen,
nu het ons twee aan bronklaar water schort.

Maar 't is of ik ontberend sterker word
en mijn doorgloeid verlangen rein kan stijgen
nu mijn behoeftig lichaam schijnt verdord.

[p. 26]

Spaanse ezel

De ezel loopt op zere hoeven
alsmaar dezelfde cirkelgang
en trekt hier onder blinde dwang
het putwerktuig, dat draait op schroeven.

Hij doet het niet naar zijn behoeven,
maar slechts gedwongen, jarenlang
zoals een slaaf in het gevang;
hij kan de vrijheid niet meer proeven.

Ver van oasen met een bron
en dadelpalmen in de zon
mag hij in pauzen distels vreten.

En daarom balkt hij somtijds fel
zijn vrijheidskreten van rebel,
al raakt hij vroeg als slaaf versleten.

[p. 27]

Barrio Chino de Barcelona

Het regent weer in Barcelona's stegen,
die grauwer, viezer worden dan voorheen;
de moede hoeren kruipen dicht bijeen,
terwijl ze hun ellende overwegen.

Meer dan de trouwen ben ik ze genegen
en drinkend smoor ik neiging tot geween,
want in mijn nostalgie blijf ik alleen
ofschoon ik goedheid van ze heb gekregen.

Die fletse vrouwen wachten in een bar
verveeld, vermoeid en zitten altijd klaar
om mannen voor een kort genot te ontvangen.

In deze kroeg begint een man heel zwaar
en triest te spelen op zijn lijfsgitaar:
een melodie van tevergeefs verlangen.

[p. 28]

Pastor Valenciano

Ik wou maar dat ik pover leven kon
als deze herder die bij zwarte schapen
op 't dor plateau amandels zit te rapen,
een strooien hoed op tegen barre zon.

Misschien dat hij slechts schaarse vreugden won,
maar van tevredenheid zit hij te gapen
na 't simpel maal voordat hij wat gaat slapen,
terwijl zijn kudde rust houdt bij een bron.

Vanaf die ruige hoogte kijkt hij neer
in 't dal met asfaltweg voor snelverkeer,
maar kan zelfs rijke vreemden niet benijden.

Berustend, fier verdraagt hij 't eigen zeer
en - grijs en wijs - verlangt hij zelfs niet meer
dan voor zijn zwarte schapen malse weiden.