Roeping. Jaargang 35

[p. 673]

[Nummer 11]

Huub Oosterhuis
Gedichten

Thabor

Bladstil en bedachtzaam het licht
boven de verte en de velden
en bovenal ben ik van licht
zo bemind en bevrijd.

voorbij de pijn de pracht van de smart
de schrijnende vlam van mijn hart
ik ben de stem van de stilte van het licht
ik ben van vrede doorlicht.

bladstil onze liefde, voorbij
alle woorden van jou naar mij
dank je wel voor je hart en ik bouw
drie tenten voor jou.

[p. 674]

Woord en vriend

Men vindt eenmaal een woord
men wordt eenmaal gehoord
en andermaal verstaan -
dan heeft men afgedaan.

Men wordt eenmaal bemind
men wordt eeuwig, men vindt
eenmaal een vriend, men maait
wat men niet heeft gezaaid.

Dan nooit meer. men heeft
alles gezien. men leeft
voorgoed in duisternis.
Maar men weet wie men is.

[p. 675]

Johannes

Bemint elkander. de zonde
is duisternis, maar het licht
is vlees en vergeving geworden.
het woord heeft onder ons gewoond.

gij zijt gekust en ontraadseld
gij hebt de zalving van de geest -
bekeert u dan tot elkander.

of zijt gij soms weggevoerd
uit het slavenhuis van de tweedracht
om feilloos te sterven in de
woestijn van uw eenzaamheid.

wij hebben hem betast,
handgemeen. daarom schrijf ik.

als gij de liefde waarmaakt
ben ik woorden teveel.

[p. 676]

Moedertaal

De moeder weet zo goed
dat ik een vogel ben
met een bloedeigen stem
ook als ik zwijgen moet.

het is heel zacht bij haar
ik kan er altijd zingen
wij geven alle dingen
namen en ook elkaar.

wij weten wel wie we zijn
ja later zegt ze later
dan ben je bij god de vader
dan zullen wij samen zijn.

kijk maar goed uit waar je loopt
zegt ze soms met haar ogen
je bent nog een kind en hoge
bomen vangen veel wind.

ook geeft ze mij een brood
voor onderweg om te eten
zul je mij niet vergeten
zegt ze, het is zo ver.

[p. 677]

 

zij kan het weten zij gaat

 

toch zelf al zoveel jaren

 

over de aarde

 

luisterend rond.

 

 

 

zal ik twee zonnen

 

voor haar verzinnen

 

die haar beminnen

 

als zonen -

 

 

 

ik zal bloemen maken

 

zoetwaterplanten

 

olie voor haar handen

 

zal ik haar geven

 

 

 

maar

 

 

 

wie zal haar leven

 

haar brood zijn?

[p. 678]

Het opgaan van de zon

Zoet hout is de liefde wij leven
wij slapen op de tong van het leven
wij zijn de zuivere stem van de nacht
en de dagen zijn ons genegen.

zoet hout is mijn hart zoet hout
en mijn woorden zijn geest van zout
en mijn tong zo lichtvoetig als de liefde
en mijn lippen zijn hondervoud.

zoet hout is het lichaam, bereid
toegenegen mijn broeder mijn bruid,
en wij slapen en de dag en de dagen
spreken ons samen uit.