Roeping. Jaargang 35

[p. 532]

Huub Oosterhuis
Uittocht

Landinwaarts ligt het land
ver achter de blinde muren
van ons bemind nachtleven
ver achter de harde velden
van deze ontvolkte tijd.
landinwaarts ligt het land
bergopwaarts, voorbij de bronzen
voorhoven van de zomer, voorbij
deze goedlachse lente, ver achter
de kansels van onze woorden
voorbij de vogels en de maan
aan de overkant van de verte
aan de overzijde van de taal.
landinwaarts moeten wij varen
in bootjes van averij
wij moeten strompelen en zingen
luid leven roepen, barrevoets -
wij moeten de wind nalopen
prinsheerlijk, zo naakt als de nacht
en dan maar klappen en dansen
licht worden als het licht, opstijgen
als een adelaar, wij gekroonde
nachtvogels, wij bedelaars
wij moeten landinwaarts varen
omdat wij voorgoed bestaan.

Hoe bovenmate daarginds
hoezeer aan stromen van vrede
hoe schaduwrijk zal het zijn
hoe breed en gerust staan de bomen
moederwijd in de bloei van het licht.

[p. 533]

 

hoe edel en hoog geboren

 

de stammen de stammen der talen

 

hoe schoon daar met vuur te spelen

 

windstil in de pracht van de dauw.

 

wij blijven er altijd gaan

 

wij klimmen er dagelijks hoger

 

wij worden er steeds veranderd

 

in bronnen van zout en taal.

 

wij tollen niet meer hondsdol

 

en pruilen niet meer maar krijgen

 

wijnstokken muziek, droomboten

 

een vriendelijk avondland

 

een gesel om op te fluiten

 

een spijkerwond in de hand.

 

en iedereen krijgt het mijne

 

ik heb toch niets nodig, alleen

 

een vlag in mijn ogen, een vogel

 

een stok om te schrijven, een slaghout

 

en woorden als ballen veerkrachtig

 

en een spelregel licht is genoeg.

 

 

 

Soms, op een dag in de nacht

 

- vol winter en zomer vol bloemen

 

vrieskou in de lucht, kinderstemmen

 

van hier tot de zon -, komen wij

 

als doven luisterend samen

 

en wij kijken onze ogen uit

 

wij zien de geest ploegen en zaaien

 

op velden van eeuwige vreugde

 

en god onze vader een groot

 

juichend roofdier temidden van de bergen

 

op tronen van leven en dood.

 

hoog op de toppen van het licht

 

staat de aarde in witte gewaden

 

zij zwaait ons toe uit de verte

 

omdat wij haar kinderen zijn.

 

en de angst, de deemoed en de vrede

 

hoop en wanhoop, onze broeders en zusters

[p. 534]

 

die lang met ons samen zijn geweest

 

zij danken de troon en de morgen

 

en werpen hun kronen neer.

 

hoe bovenmate vol vrede

 

hoe schaduwrijk is god de heer.

 

 

 

Wij moeten landinwaarts varen

 

ik weet niet waarom, ik weet

 

nog niet eens wat ik zeg, maar ik adem

 

de vrijheid als toekomst in.

 

laat de doden hun doden begraven

 

mijn lende wil leven, ik bijt

 

het brood en ik proef de wortels

 

ik proef de bronnen van de tijd.

 

Soms hoog in mijn hart aan mijn lippen

 

verneem ik het woord en wij gaan

 

landinwaarts voorbij de wereld

 

omdat wij voorgoed bestaan.