Roeping. Jaargang 35

[p. 535]

Michel van der Plas
Gabriël

zijn?
het zelf niet weten:
vallende, vleugels voelen groeien
en dalen, getooid met een stem
die nog niet kan spreken;
maar reizend door alle tongen en talen
van melkwegen, atmosferen en wolken,
niet willen ontbreken
waar het woord moet ontbloeien;

en staan, onontkoombaar,
een kaars vol vrees,
met dat

Wees
[als de knielende schaduw nu maar niet beweegt,
niet laat merken dat zij luistert;
als de stilte nu maar doodstil blijft staan]
Wees ge
[help mij dan, liefde, geest van waarheid,
leg het onmogelijke op mijn tong,
stoot het mogelijk door mijn lippen]
groet.

Zijn? zijn?
het willen proberen nu het blijkbaar moet:
sidderend vechten met het woord,
het tot leven brengen op aarde,
zó bang, zó dwaas, zó hees:

WEES
[hopen dat het geschiedt,
dat de geest het geschieden doet,
dat het als een groet wordt gehoord]

en het woord is vlees.