Roeping. Jaargang 35

[p. 388]

Tom Naastepad

Maria

Handen vouwen als oesterschalen
om de parel om
de koesteringen van het hart
de parabel
onder de wateren te slapen
leggen als gedachte

Vertrouw het niet toe aan de zomer
die vormeloze
hete luchtlagen waarin wij lopen
de lange dagen van voor
de tijd
vrouw
wij zijn te opgetogen wij
moeten het klein zijn van tranen
nog leren de nood van het ei

Straks komt het de winter de wind
wandelen over het water
fluisteren met vingertoppen op wimpers
bestuiven met oude verhalen
kleefdraden over de paden
bruid

Maar diep in het binnenste van de huizen
worden seizoenen ikonen
daar strijken wij met de duinen
kruistekens dwars over
de handlijnen
maagd

[p. 389]

Texel

Wij zijn veel meer dingen dan mensen
mededingend zijn wij en korrelig
iets dat stuift

Wij dragen wit schuim van melk
in toppen van vervoering
vliezen en draden van slijm
tussen bloedkoralen lichamen
wij zijn middenrif wij zijn
een langgerekte gele kust achter
een rimpelige grote huid van duin
daar is adem voor meer
dan een voor meer
dan ooit

Ja wij zijn veel eigenlijker veel
beweeglijker dan
in onze oefeningen van gebaren
wij gaan over en weer
vuurtorenlichtstrepen lang
eilandweiden breed
water en wonderen diep

Oh en wij zijn veel ouder
glooiender donkerder groen
gestrekte gehoorzame bossen
bestorven kleuren zijn wij

Wat willen wij toch?
Wat zouden wij toch willen moeten?
Reizen? Kijken? Liefhebben?
Ach nee
een hand
een hand heeft dit alles gedaan.